امکانات ورزشی

هدف از پژوهش حاضر، مطالعه نقش عوامل فرهنگی بر گرایش به فعالیت های ورزشی در زنان شهر تهران میباشد. جامعه آماری این تحقیق را زنان 25 تا 40 سال شهر تهران تشکیل داده اند که برای انتخاب نمونه، ابتدا پنج منطقه (2، 5، 10، 16 و 20) به طور تصادفی انتخاب گردید. از هر یک از مناطق مذکور، تعداد 26 نفر (13 نفر ورزشکار و 13 نفر غیرورزشکار) و در مجموع تعداد 130 نفر به طور تصادفی به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. در این پژوهش، با استفاده از روش توصیفی و مطالعه کتابخانه ای و مشاهده غیرمستقیم، مصاحبه و استفاده از پرسشنامه به بررسی اهداف تحقیق پرداخته شده است. تجزیه و تحلیل داده ها (پرسشنامه) نشان داده است که اهمیت دادن زنان به سلامت جسمانی و روانی خود و همچنین توجه به داشتن تناسب اندام، مهم ترین علل گرایش آنان به ورزش به شمار میرود. از طرفی، محدودیت های فرهنگی و اجتماعی جهت شرکت در فعالیت های ورزشی، کم توجهی زنان به سلامت جسم و روح خود، تأثیر باورها و اعتقادات مذهبی و سنت های حاکم بر جامعه، عدم آگاهی زنان از نتایج و فواید ورزش و اطلاع رسانی ناکافی رسانه های گروهی میباشد. از مهم ترین راه های عملی تشویق زنان به انجام ورزش میتوان مواردی همچون باور به مؤثر بودن ورزش در رشد توانایی آنها، وجود امکانات ورزشی، وجود امکانات مالی گسترش فرهنگ ورزش بین خانواده ها را نام برد.

هدف از این پژوهش، شناسایی و اولویت بندی موانع خصوصی سازی امکانات ورزشی دانشگاه های دولتی ایران بود که با استفاده از روش پیمایشی به انجام رسید. نمونه ی آماری این پژوهش شامل اعضای کمیسیون اقتصادی و کمیسیون اصل 44 مجلس، کارشناسان سازمان خصوصی سازی، اعضای هیئت علمی رشته های اقتصاد و تربیت بدنی دانشگاه های دولتی کشور، اعضای شرکت شهرک های صنعتی، اعضای اتاق بازرگانی استان ها و سرمایه گذاران شهرک های صنعتی بودند که به صورت هدفمند از اضلاع مثلث خصوصی سازی انتخاب شدند. روش های کیفی و کمی شامل مطالعه ادبیات پژوهش، مصاحبه ی عمیق، کدگذاری سیستماتیک، تحلیل عاملی اکتشافی و تحلیل سلسله مراتبی که به صورت مناسبی با یکدیگر ترکیب شده بودند، فرآیند این پژوهش را تشکیل می دادند. یافته های پژوهش نشان داد که در ضلع نهادهای سیاست گذار و مجری موانع خصوصی سازی امکانات ورزش دانشگاه ها به ترتیب اولویت عبارتند از موانع سیاسی (361/0)، برنامه ریزی راهبردی (226/0)، مدیریتی اجرایی (158/0)، فرهنگی اجتماعی (133/0)، قانونی (090/0)، کلان سرمایه گذاری (055/0)، اقتصادی (052/0) و بازاریابی (025/0). همچنین در ضلع دستگاه واگذارنده موانع شناسایی شده به ترتیب اولویت عبارت از موانع برنامه ریزی راهبردی (316/0)، مدیریتی اجرایی (239/0)، سیاسی (197/0)، نوسازی سازمانی (117/0)، فرهنگی اجتماعی (101/0) و فردی (030/0) بودند. در ضلع بخش خصوصی نیز موانع شناسایی شده به ترتیب اولویت عبارت از موانع اقتصادی (482/0)، خرد سرمایه گذاری (295/0)، فرهنگی اجتماعی (170/0) و حرفه ای تخصصی (053/0) بودند. بنابراین اجرای سیاست خصوصی سازی نیازمند تعیین چشم اندازها و ایجاد برنامه های بلندمدت و کوتاه مدت برای دستیابی به آنهاست. تنها در چنین شرایطی است که خصوصی سازی به عنوان راهکاری اثربخش برای انجام اصلاحات و افزایش بهره وری امکانات ورزشی دانشگاه ها مطرح خواهد بود.