symbolisme

Cet article propose une analyse approfondie des représentations contrastées de la mort chez deux grandes figures de la poésie: Baudelaire et Mowlânâ. Bien qu’ils partagent une réflexion intense sur ce thème, leurs visions s’opposent radicalement. Baudelaire oscille entre angoisse et fascination, en revanche Rûmî conçoit la mort comme un passage spirituel vers l’union divine. En adoptant une approche comparative, cette étude explore ces perspectives divergentes en les recontextualisant dans leurs cadres culturels et philosophiques distincts. La problématique centrale interroge la manière dont leurs conceptions opposées de la mort reflètent les influences spirituelles et philosophiques propres à chacun, tout en nourrissant une réflexion universelle sur la condition humaine. Pour répondre à cette question, l’analyse porte sur des motifs spécifiques et la thématique de la mort dans un corpus de poèmes sélectionnés. Les résultats indiquent que, malgré la distance temporelle et culturelle qui les sépare, Baudelaire et Mowlânâ partagent une fascination presque identique sur la mort, tout en adoptant des approches résolument différentes.

این مقاله به بررسی دوگانگی شادی و غم در آثار مولانا، شاعر و عارف نامدار ایرانی، می پردازد. مولانا شادی را حالتی می داند که به طور ذاتی با عشق الهی پیوند خورده است، درحالی که غم را مرحله ای ضروری در مسیر تحقق معنوی تلقی می کند. او نشان می دهد که این دو احساس متضاد، به جای آنکه یکدیگر را نفی کنند، در ارتباطی متقابل قرار داشته و هر یک موجب غنای دیگری می شود. مولانا با بهره گیری از نمادهای قدرتمندی چون باغ، گل و موسیقی، همزیستی زیبایی و درد را به تصویر می کشد. از دیدگاه او، غم نه تنها پدیده ای منفی نیست، بلکه به عنوان عاملی برای دگرگونی فردی و تعالی روحی عمل می کند. در این راستا، عشق عرفانی به عنوان کلید دست یابی به شادی راستین و پایدار معرفی می شود. در نهایت، مولانا خواننده را به درک و پذیرش غنای تجربه انسانی فرامی خواند، چراکه شادی اصیل اغلب از دل رنج و مبارزه زاده می شود. این مقاله بر اهمیت نگرشی کل نگر به احساسات در مسیر جستجوی معنا و شکوفایی فردی تأکید دارد.