دانشجویان غیرمتعارف

هدف: اصطلاح «دانشجویان غیرسنتی» معمولاً به فراگیرانی با ویژگی های اجتماعی- جمعیت شناختی خاص که با دانشجویان سنتی در آموزش عالی متفاوت هستند گفته می شود. حضور فزاینده دانشجویان غیرسنتی در کلاس های دانشگاهی چالش ها و فرصت های منحصر به فردی را به همراه دارد. با وجود افزایش تعداد دانشجویان غیرسنتی تحقیقات اندکی در سطح بین المللی به نحوه تعامل استادان با این دانشجویان پرداخته اند. هدف این پژوهش بررسی سطح شناخت، نگرش و رفتار اعضای هیأت علمی دانشگاه کردستان نسبت به دانشجویان غیرسنتی بود. روش پژوهش: پژوهش حاضر با رویکردی کمّی و به شیوه توصیفی- پیمایشی انجام گرفت. نمونه 164 نفر از اعضای هیأت علمی تمام وقت بودند که با شیوه نمونه گیری تصادفی متناسب با حجم انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسش نامه 42 گویه ای اقتباس شده خارجی بود. مُدل تحلیل عاملی حاکی از پایایی و روایی مطلوب پرسش نامه بود. یافته ها: مُدل تحلیل عاملی پرسش نامه حاکی از پایایی و روایی مطلوبی بود. نتایج آزمون همبستگی پیرسون نشان داد که متغیرهای جمعیت شناختی استادان با میزان شناخت، نگرش و رفتار اعضای هیأت علمی با دانشجویان غیرسنتی همبستگی نداشتند. اما بین سطح شناخت استادان از دانشجویان غیرسنتی با نگرش و رفتار نسبت به آنان همبستگی مثبت و معنی دار وجود داشت. یعنی، استادانی که شناخت بهتری از ویژگی های دانشجویان غیرسنتی داشتند نگرش مثبت تر و رفتار منعطف تری نیز با آنان داشتند. نتایج آزمون تی گویای آن بود که بیشتر استادان روش های تدریس خود را برای پاسخ گویی به نیازهای یادگیری دانشجویان متنوع تعدیل کرده اند. نتیجه گیری: پژوهش حاضر از اشارات کاربردی مفیدی برخوردار بود. نخست اینکه یافته ها نوعی دوگانگی در تجربیات اعضای هیئت علمی با دانشجویان غیرسنتی را برجسته می سازد. در حالی که دانشجویان غیرسنتی غنای بیشتری به محیط کلاس می آورند، نیازهای آن ها استادان را ملزم به تغییر روش های سنتی آموزش می کند. این انعطاف پذیری، اگرچه مفید است اما می تواند برای استادانی که از حمایت کافی نهادی برخوردار نیستند، فشار ایجاد کنند دوّم، نتایج پژوهش بر اهمیت ترویج و افزایش برنامه های توسعه حرفه ای در زمینه یادگیری بزرگسالان و دانشجویان غیرسنتی تأکید دارد.