انحراف از وجه نقد بهینه

یکی از دغدغه های اصلی مدیران، تصمیم گیری درباره میزان نگهداشت وجه نقدی است که برای انجام فعالیت های شرکت مورد نیاز است. پژوهش حاضر به بررسی تأثیر انحراف وجه نقد از سطح بهینه بر بازده انباشته آتی غیرعادی شرکت پرداخته است. بدین منظور نمونه ای شامل 71 شرکت از بین شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران طی سال های 1387 تا 1391 انتخاب و برای آزمون فرضیه های پژوهش از روش حداقل مربعات تعمیم یافته و شیوه داده های ترکیبی استفاده گردید. نتایج حاصل از برآورد الگو های پژوهش، حاکی از آن است که قدر مطلق انحراف وجه نقد از سطح بهینه بر بازده انباشته آتی غیرعادی سهام، تأثیر منفی ندارد. همچنین انحراف منفی وجه نقد از سطح بهینه و بازده انباشته آتی غیرعادی سهام دارای رابطه معناداری نمی باشد و انحراف مثبت وجه نقد از سطح بهینه بر بازده انباشته آتی غیرعادی سهام دارای تأثیر منفی نمی باشد.

طبق نظریه مبادله ای، سطح مطلوبی از وجه نقد برای شرکت ها وجود دارد که در آن مدیریت بر اساس تحلیل هزینه منفعت و افزایش ارزش شرکت نسبت به نگهداری آن تصمیم گیری می کند. بر این اساس هدف این پژوهش بررسی اثر انحراف از وجه نقد بهینه برآوردشده بر بازده آتی سهام در شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران است. نمونه آماری پژوهش شامل 119 شرکت است که طی دوره زمانی 1388 لغایت 1392 از بین شرکت های پذیرفته شده در بورس انتخاب شد. آزمون فرضیه ها نیز با استفاده از داده های پانلی و به کمک روش حداقل مربعات تعمیم یافته انجام شده است. نتایج حاصل از آزمون فرضیه های پژوهش نشان می دهد که بین میزان انحراف مثبت و انحراف منفی از وجه نقد بهینه و بازده آتی سهام، رابطه منفی معناداری وجود دارد. همچنین، نتایج به دست آمده بیانگر این مطلب است که تأثیر وجه نقد بالای سطح بهینه برآوردشده بر بازده آتی سهام قوی تر از وجه نقد پایین تر از سطح بهینه برآورد شده است.