اجتماعی-اقتصادی

پیشینه: دست فروشان خیابانی جزء حیاتی اقتصاد غیررسمی در مناطق شهری هستند و سهم قابل توجهی از کل نیروی کار بخش غیررسمی را تشکیل می دهند. این فروشندگان نقش کلیدی در ارائه کالاها و خدمات مقرون به صرفه به جمعیت های شهری ایفا می کنند و اغلب خلأهای ناشی از بخش های خرده فروشی رسمی را پر می کنند. اهداف: این پژوهش به طور خاص بر فروشندگان «بهاجا» در شهر بتیا متمرکز است تا وضعیت اجتماعی-اقتصادی آن ها را تعیین کند. فروشندگان «بهاجا» جایگاه مهمی در جامعه وسیع تر دست فروشان دارند و نه تنها از نظر اقتصادی بلکه از نظر فرهنگی نیز به بافت شهری کمک می کنند. روش شناسی: این مطالعه بر داده های اولیه به دست آمده از طریق مصاحبه های مستقیم با فروشندگان «بهاجا» تکیه دارد و بینشی در مورد زندگی و کار آن ها ارائه می دهد. نتایج: این پژوهش نشان می دهد که فروشندگی «بهاجا» شغلی مردانه است و تمامی شرکت کنندگان موردمطالعه مرد بوده اند. این فروشندگان، مانند دیگران در بخش دست فروشی خیابانی، با چالش های قابل توجهی در کار خود روبرو هستند. نتیجه گیری: اکثریت پاسخ دهندگان اظهار داشتند که فروشندگی «بهاجا»، درحالی که وسیله امرارمعاش ضروری است، شغلی طاقت فرسا و پرزحمت است، مشابه چالش های گسترده تری که دست فروشان در حفظ فعالیت های روزانه خود در میان فشارهای مختلف اجتماعی-اقتصادی با آن مواجه هستند.

اهداف: مطالعه حاضر با هدف تحلیل عواملی انجام شده است که بر انتخاب وسیله نقلیه توسط مسافران برای رفت وآمد روزانه به محل کار تأثیر می گذارند. روش شناسی: برای دستیابی به این هدف، یک پیمایش میدانی در شهر مرادآباد در میان مسافران انجام شده است تا داده ها با استفاده از پرسشنامه ساختاریافته در ماه آوریل-مه ۲۰۱۷ و با روش نمونه گیری تصادفی ساده جمع آوری شود. داده های به دست آمده از طریق این پیمایش با روش درصد ساده تحلیل شده اند. حمل ونقل عمومی، وسایل نقلیه شخصی و شیوه های غیرموتوری به عنوان متغیر وابسته و سن، تحصیلات، درآمد ماهانه، اندازه خانوار، وضعیت سکونت و فاصله به عنوان متغیرهای مستقل در نظر گرفته شده اند. نتایج: نتایج به وضوح نشان می دهد که انتخاب شیوه های حمل ونقل با تغییرات در شرایط اجتماعی-اقتصادی مسافران متفاوت است. همچنین مشخص شده است که مسافرانی که از نظر تحصیلات، درآمد ماهانه و اندازه خانوار در وضعیت اجتماعی-اقتصادی بهتری قرار دارند، احتمال بیشتری دارد که با وسایل حمل ونقل شخصی رفت وآمد کنند، درحالی که مسافرانی که وضعیت اجتماعی-اقتصادی ضعیفی دارند بیشتر به وسایل نقلیه عمومی و غیرموتوری متکی هستند. نتیجه گیری: این مطالعه مبنایی را برای درک بهتر اینکه کدام ویژگی ها در انتخاب وسیله سفر به محل کار مؤثرتر هستند، ارائه می دهد. علاوه بر این، شیوه های رفت وآمد موردبحث از نظر وسایل نقلیه عمومی، شخصی و غیرموتوری مورداستفاده مسافران بر اساس ویژگی های جمعیتی، اجتماعی و اقتصادی آن ها می تواند به تدوین سیاست های حمل ونقل مؤثر و موفق کمک کند.