تصویرسازی حرکتی ایستا

هدف: مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر تصویرسازی حرکتی پویا بر تناسب زمانی، یادگیری و عملکرد مهارت شوت فوتبال اجرا شد. مواد و روش ها: روش پژوهش نیمه تجربی و از نوع طرح پیش آزمون پس آزمون و آزمون یادداری با گروه کنترل بود. بدین منظور، 45 پسر دانشجوی دانشگاه ارومیه به روش نمونه دسترس و براساس معیارهای ورود، به صورت هدفمند انتخاب شدند. سپس به تعداد مساوی در سه گروه تمرین جسمانی (کنترل)، تصویرسازی حرکتی ایستا (sMI) و تصویرسازی حرکتی پویا (dMI) قرار گرفتند. مداخله به مدت 12 جلسه (4 جلسه در هفته و هر جلسه 2 ساعت) اجرا شد. گروه تمرین جسمانی بر اساس پروتکل فقط مهارت شوت را بصورت فیزیکی تمرین کرد، گروه تصویرسازی حرکتی ایستا بعد انجام فیزیکی مهارت بعد از آرام سازی بصورت ایستاده به تصویرسازی ذهنی پرداختند و در نهایت گروه تصویرسازی حرکتی پویا بعد انجام مهارت شوت بصورت جسمانی و آرام سازی بصورت ایستاده و در حالی که درجا پاهای خود را تکان می دادند، به تصویرسازی پرداختند، برای ارزیابی مهارت دریبل از آزمون مهارت شوت فوتبال مور-کریستین و برای ارزیابی توانایی تصویرسازی حرکتی از پرسشنامه تجدید نظر شده MIQ-R استفاد شد. یافته ها:  نتایج نشان داد کیفیت شوت و زمانبندی کلی MI  با تمرین فیزیکی متناسب می گردد، افزایش روی عملکرد و یادگیری dMI  نسبت به sMI درسطح معناداری گزارش شد و  همبستگی مثبتی وجود دارد. نتیجه گیری:  . در نهایت با در نظر داشتن یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت استفاده از dMI نسبت به sMI در محیط های آموزشی و ورزشی توصیه می گردد.