برابری و عدالت

هدف پژوهش حاضر ارائه مدل تبیین موانع و پیشران های توسعه اجتماعی در برنامه های سازمان های ورزش برای توسعه و صلح (SDP) بود. این تحقیق با روش تحقیق کیفی و با ماهیت اکتشافی-بنیادی انجام شد. از طریق روش نمونه گیری هدفمندِ معیارمحور و براساس مصاحبه های عمیق، داده های تحقیق جمع آوری شد. مشارکت کنندگان (جامعه) در پژوهش، جمعی از خبرگان شامل اساتید دانشگاه در حوزه علوم ورزشی، علوم اجتماعی و رفتاری، اقتصاد و توسعه و کارشناسان خبره کمیسیون ملی یونسکو ایران و کارشناسان خبره کمیته ملی المپیک و مدیران ارشد معاونت تربیت بدنی و سلامت وزارت آموزش و پرورش و وزارت علوم و مدیران ارشد و کارشناسان خبره وزارت ورزش و جوانانی که آشنایی کامل با مباحث توسعه و به ویژه توسعه اجتماعی از طریق ورزش داشتند، بودند (تعداد نمونه درمجموع 19 نفر). داده ها براساس نظریه داده بنیاد و با رویکرد کلاسیک داده ها (رویکرد گلیزری) و استفاده از نرم افزار مکس کیودا، کدگذاری و تجزیه وتحلیل شدند. مطابق نتایج پژوهش، مدل توسعه اجتماعی مبتنی بر سه مقوله اصلی تعریف شد. مقوله محوری توسعه اجتماعی از طریق ورزش شامل مقوله های فرعی مسئولیت جمعی اجتماعی، صلح پایدار، بهبود کیفیت ارتباطات اجتماعی، تغییرات اجتماعی-ورزشی برنامه ریزی شده، برابری و عدالت، یکپارچگی و انسجام اجتماعی، و بهزیستی فردی و جمعی بود. همچنین تحلیل داده ها نشان داد، موانع یا محدودیت های توسعه اجتماعی از طریق ورزش از ترکیب محدودیت منابع، بدبینی به ورزش، تعارض بین سازمانی، خلأ دانش، اشتباهات برنامه ریزی، مسائل مدیریتی، مسائل قانونی، مسائل اجرایی، تبعیض جنسیتی، مسائل سیاسی، مسائل فرهنگی-اجتماعی و مشکلات اقتصادی ایجاد شده است. درمقابل، پیشران ها تلفیقی از شایسته گزینی، شبکه سازی، برنامه راهبردی، رهبری اشتراکی، جریان سازی، آگاهی بخشی و آموزش، فرهنگ سازی، مهندسی مجدد و حمایت بود. با توجه به نتایج تحقیق پیشنهاد می شود، شبکه ای منسجم از سازمان ها و نهادهای مرتبط با توسعه، به ویژه توسعه اجتماعی از طریق ورزش با رویکرد رهبری اشتراکی تشکیل شود تا بتوان مداخلات برنامه ریزی شده ورزشی-اجتماعی را با سیاستی منسجم پیش برد.