ارتش جمهوری اسلامی

تعداد بالا و تنوع مخاطبین و غلبه قشر جوان، پادگانها را به یکی از مهمترین بسترهای تبلیغ دینی تبدیل کرده است؛ اما این محیط تبلیغی همانند سایر محیط های تبلیغی، دارای فضا، ساختارها و قواعد مخصوص به خود است که وجود این ویژگی ها و اقتضائات محیطی می تواند بر محتوا و شیوه تبلیغ مبلغّان دینی تأثیر به سزایی داشته باشد و غفلت از آن ها ممکن است فرایند تبلیغی را با اخلال و آسیب هایی جدّی مواجه سازد که همه این موارد نشان از اهمیت تبیین تفاوت های پادگان با سایر عرصه های تبلیغی و نحوه مواجهه مبلّغ در این شرایط دارد. این پژوهش با رویکرد توصیفی- تحلیلی و با مشاهده غیرمشارکتی، بر اساس تجربه هایی که طی سال های متمادی در پادگان ها به دست آمده، به تشریح فضای محیطی پادگان پرداخته و نکاتی جهت راهنمایی مبلّغان دینی ارائه شده است. برخی از یافته های پژوهش حاکی از این است که در محیط پادگان درخواست های اداری مکرّری از روحانی می شود که مبلّغ باید زیرکانه به سربازان بفهماند حق دخالت در مسائل اداری را ندارد. همچنین در پادگان اقوام، مذاهب و حتی ادیان مختلفی وجود دارد که یک مبلّغ باید در صحبت های خود به حساسیت های مذهبی توجه بیشتری داشته باشد و از گفتن مسائلی که قابل هضم برای عموم نیست خودداری کند.