ظرفیت بسیج شوندگی

تمرکز بر تعریف جوامع محلی تاب آور، ظرفیت های نهادی و انطباقی، مهارت ها، انرژی و منابع را در اختیار افراد، نهادها و گروه های محلی قرار می دهد. با وجود اهمیت مفهوم تاب آوری، بررسی آن به صورت یک پدیده چندوجهی در اجتماعات محلی کمتر مورد توجه قرار گرفته است. هدف این پژوهش اعمال تفکر تاب آوری در عرصه اجتماعی-فضایی محله های شهری و ارائه مدل محله تاب آور از منظر اجتماعی-فضایی از طریق مروری تحلیلی-توصیفی بر ادبیات نظری موجود است. در این راستا، روش شناسی در چهارچوب پارادایم تفسیرگرایی در دو گام مرور نظام مند مطالعات و استخراج منابع اصلی (35 سند) و تحلیل محتوای کیفی هدایت شده با رویکرد استقرایی استفاده شده است. یافته ها نشان می دهد که در مدل اجتماعات محلی تاب آور سه لایه یا سطح قابل شناسایی است: لایه فوقانی یا سطح اول شامل سیستم مدیریتی-نهادی و دربردارنده عوامل توانمندکننده اجتماعات محلی است و وظایف تصمیم سازی و قاعده مندسازی در این لایه جریان دارد. این سطح با سطح زیرین خود، یعنی لایه مرکزی، که ناظر بر ظرفیت ها و پتانسیل های اجتماعات است و وظیفه ارائه خدمات عمومی با هدف حمایت و حفاظت در برابر بحران را بر عهده دارد، در تعامل نزدیک است. سطح زیرین نیز بستر کالبدی-فضایی سطوح فوق را ایجاد می کند و شامل عناصر و اجزای محیطی و الگو های فضایی و یا نمود عینی اجتماع محلی است. مضامین سه گانه شامل ظرفیت بسیج شوندگی، ظرفیت تجربه پذیری و ظرفیت نقش پذیری محله در کلیه سطوح مذکور برقرارند و از طریق مقوله های دوازده گانه بیان شده، در سیکلی رفت و برگشتی، جریان هرچه تاب آورتر شدن اجتماعات محلی را بازتولید می کند.