هنرهای تجسمی هند

حق مالکیت فکری (Intellectual Property Rights/IPR)، به صاحبانش اجازه بهره وری از فعالیت هایشان را می دهد. این حق، سده ها مورد خوانش قرار گرفته، اما همیشه موفق نبوده است. این مقاله، با مطالعه تطبیقیِ حق مالکیت فکری هنرمندان ایران و هند، به مقایسه سطح آگاهی و اطلاع رسانی در دسته بندی آموزشی و غیرآموزشی می پردازد. دو کشور، با تجربه تحولات نوین اجتماعی، مشابهت های فرهنگی، نتایج یکسانی در حوزه IPR نداشته اند. پرسش اصلی این است: هنرمندانِ دو کشور در مورد حمایتِ IPR در چه جایگاهی قرار دارند؟ سطح و نحوه اطلاع رسانی و آموزش چگونه موجب موفقیت یا عدم آن شده است؟ فرض آن است که تقویت اطلاع رسانی و آموزش، موجب تفاوت در موفقیت کشورها با شرایط مشابه می شود. مقاله تحلیلی-تطبیقی، جمع آوری داده ها به شیوه پیمایشی، ابزار پژوهش پرسشنامه و جامعه آماری هنرمندان تجسمی 60-20 ساله در ایران و هند است که به روش نمونه گیری در دسترس 120 نفر قرار داده شد. بنابر یافته ها، علی رغم مشابهت ها، دو کشور در حوزه IPR مشابه عمل نکرده و هند به واسطه آموزش و اطلاع رسانی، مدیریت بهتری در اجرای این قانون داشته است. آگاهی جامعه نسبت به IPR، باعث می شود اثر هنری به عنوان یک کالای ارزشمند قلمداد شود و مورد محافظت قانون قرارگیرد.