حق مالکیت فکری

با توجه به رشد جوامع و صنایع، روزانه صدها ایده مختلف به ذهن افراد خلاق می آید. هر کدام از این ایده های تحت شرایط خاصی ممکن است که یک تحول بزرگ در زندگی انسان ایجاد کنند. بسیاری از افراد که به ایده های خود ایمان دارند، آن را پس از پیاده سازی و تحمل رنج ها و سختی های فراوان، رها می کنند چرا که رقیبانی که امکانات بهتری در اختیار دارند، به راحتی ایده آن ها را کپی برداری کرده و آن را به شکل سریع تر و بهتر پیاده سازی می کنند. راه حل جلوگیری از چنین مشکلی، استفاده از حقوق دارنده ثبت اختراع است. در حال حاضر، نه تنها در آمریکا بلکه در اروپا بحث فزاینده ای پیرامون کیفیت حق ثبت اختراع وجود دارد. در این مقاله پس از یک مقدمه کوتاه در مورد مسئله ی پیچیده ی حق ثبت اختراع، به تفاوتهای فعلی نظام حاکم بر حق ثبت اختراع در اروپا و الزامات قانونی آن پرداخته و مشاهداتی را ارائه خواهیم داد. سپس برخی از راهکارهای ممکن و اقدامات اصاحی را مورد بحث و بررسی قرار خواهیم داد. در ادامه همچنین مکررا به مشکات موجود در قوانین ثبت اختراع در آمریکا خواهیم پرداخت چرا که پرداختن به این مسئله در آمریکا ضروری تر از نقاط دیگر به نظر می رسد. به نظر می رسد ما با بررسی های خود احتمالا بتوانیم مزیتها و معایب این قوانین را در اروپا شفاف تر ببینیم. در پایان نیز با ارائه چند پیشنهاد نتیجه گیری خواهیم کرد.

حق مالکیت فکری (Intellectual Property Rights/IPR)، به صاحبانش اجازه بهره وری از فعالیت هایشان را می دهد. این حق، سده ها مورد خوانش قرار گرفته، اما همیشه موفق نبوده است. این مقاله، با مطالعه تطبیقیِ حق مالکیت فکری هنرمندان ایران و هند، به مقایسه سطح آگاهی و اطلاع رسانی در دسته بندی آموزشی و غیرآموزشی می پردازد. دو کشور، با تجربه تحولات نوین اجتماعی، مشابهت های فرهنگی، نتایج یکسانی در حوزه IPR نداشته اند. پرسش اصلی این است: هنرمندانِ دو کشور در مورد حمایتِ IPR در چه جایگاهی قرار دارند؟ سطح و نحوه اطلاع رسانی و آموزش چگونه موجب موفقیت یا عدم آن شده است؟ فرض آن است که تقویت اطلاع رسانی و آموزش، موجب تفاوت در موفقیت کشورها با شرایط مشابه می شود. مقاله تحلیلی-تطبیقی، جمع آوری داده ها به شیوه پیمایشی، ابزار پژوهش پرسشنامه و جامعه آماری هنرمندان تجسمی 60-20 ساله در ایران و هند است که به روش نمونه گیری در دسترس 120 نفر قرار داده شد. بنابر یافته ها، علی رغم مشابهت ها، دو کشور در حوزه IPR مشابه عمل نکرده و هند به واسطه آموزش و اطلاع رسانی، مدیریت بهتری در اجرای این قانون داشته است. آگاهی جامعه نسبت به IPR، باعث می شود اثر هنری به عنوان یک کالای ارزشمند قلمداد شود و مورد محافظت قانون قرارگیرد.