فن زیستن در خویش

در منظومه فکری دکتر علی شریعتی، جوانان از جایگاه ممتازی برخوردارند و این امر گویای توجه وی نسبت به این سرمایه ارزشمند انسانی است. او در روزگاری می زیست که نیمی از مردم جامعه اش خوابیده و افسون شده بودند و نیمه دیگر هم که بیدار بودند، در حال فرار! شریعتی جوانان عصرش را گرفتار بحران هایی از جمله «سرگشتگی»  می دید. از این رو، به عنوان روشنفکری مسئول به آسیب شناسی، تشخیص، تجویز و در نهایت  ارائه راه حلی برای درمان این بحران پرداخت.این مقاله در پی آن است که با استفاده از مدل چهار مرحله ای اسپریگنز اولا، مشاهدات شریعتی از این بحران را نشان دهد؛ ثانیا، عوارض این بحران را از نظرگاه او شناسایی کند؛ ثالثا، روشن سازد که وی بر چه اساسی به نظریه پردازی و بازسازی ذهنی این جامعه بحران زده پرداخته و مدل آرمانی مورد نظر خویش را چگونه تصویر سازی کرده و در نهایت چه راه حل هایی را برای غلبه بر این بحران  پیشنهاد کرده است.مدعای این مقاله این است که «آموزه فن زیستن در خویش» شریعتی- به رغم انتقادات و ایرادات مطرح شده-  هنوز  از ظرفیت رویارویی با بحران های دوران جوانی  فرزندان مام وطن در عصر حاضر را برخوردار می باشد.