موانع ورزشی

عدم تحرک جسمانی بانوان به معنای محروم شدن بخش مهمی از جامعه از سلامتی و بهداشت جسمانی و روانی است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی موانع و فرصت های ورزش  بانوان استان بوشهر و راهکارهای توسعه آن می باشد. جامعه آماری تحقیق حاضر را کلیه ورشکاران و مربیان فعال حاضر در تیم های ثبت شده بوشهر تشکیل می دادند که بصورت تصادفی تعداد 375 نفر از آن ها به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. ابزار تحقیق حاضر، پرسشنامه محقق ساخته موانع و فرصت های ورزش بانوان بود که این پرسشنامه مشکلات ورزش بانوان را در پنج عامل سازمانی و مدیریتی، نیروی متخصص، محیطی، اجتماعی و روانشناختی مورد بررسی قرار داد. پایایی پرسشنامه استفاده شده در این تحقیق با استفاده از ضریب آلفای کروتباخ 91/0 به دست آمد. از آمار استنباطی تحلیل عاملی برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج نشان داد که مهم ترین عامل به عنوان مانع فراروی ورزش بانوان، عامل سازمانی و مدیریتی با میانگین27/1±92/3  بود. عدم وجود مشاور پزشکی در اماکن ورزشی با میانگین 23/1±84/3  در اولویت اول موانع ورزش بانوان از بعد سازمانی و مدیریتی معرفی شد. از نظر نمونه های تحقیق در عامل نیروی متخصص، عدم تخصص مربیان و کمبود مربیان با تجربه با میانگین 21/1±61/3  به عنوان اولین مانع ورزش بانوان بوشهر بود. همچنین، کیفیت پایین تجهیزات ورزشی ( با میانگین 33/1±72/3 ) و شرایط نامناسب آب و هوایی ( با میانگین 07/1±54/3) به عنوان مهم ترین اولویت ها در عامل محیطی گزارش شد. در عامل روانشناختی، عدم اطمینان خود و خانواده از امنیت محیط ورزشی با میانگین 15/1±86/3 به عنوان مهم ترین اولویت معرفی شد. عدم حمایت و تشویق خانواده با میانگین 44/1±27/3 به عنوان مهم ترین اولویت عامل اجتماعی گزارش شد. بر اساس نتایج این تحقیق، برای رفع موانع ورزش بانوان ابتدا باید بر بخش سازمانی و مدیریتی اداره ورزش و جوانان تاکید کرد.

هدف: ارائه مدل و تبیین موانع همگانی شدن ورزش بانوان از دیدگاه اساتید علوم ورزشی و بانوان شاغل در مشهد و ارائه الگویی که منجر به گسترش و توسعه شود. روش : آمیخته (کیفی – کمی). جامعه آماری کیفی: 45 مقاله و 20 نفر خبره و متخصص علوم ورزشی که با نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند، جامعه آماری کمی: کلیه بانوان کارمند شهر مشهد، 384 نفر با نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند. جهت استخراج عناصر و گروه بندی آنها از روش تحلیل تماتیک استفاده شد. مدل پیشنهادی با استفاده از معادلات ساختاری مبتنی بر رویکرد حداقل مربعات جزئی مورد  آزمون قرار گرفت. از مصاحبه ساختاریافته و نیمه ساختاریافته برای جمع آوری داده ها استفاده و هفت مانع شناسایی شد. یافته ها: هفت مانع شناسایی شده: فردی و جسمانی، خانوادگی، دینی و مذهبی، فرهنگی و اجتماعی، نگاه جنسیتی، کم کاری سازمان های ورزشی و سایر موانع: نداشتن برنامه جامع و مدون و کم توجهی به ورزش همگانی و رهبران سازمان های ورزشی به غیرتخصصی وضعیت را بدتر کرده اند و سیاست های حاکم بر ورزش همگانی بسیار نامشخص و روزمره طراحی شده. علت نداشتن دانش لازم و مدیریت استفاده بهینه ای از منابع سرمایه ای موجود کشور در ورزش بانوان به عمل نیامده. نوآوری و  نقاط قوت تحقیق: عدم برنامه برای پیشرفت ورزش بانوان و عدم تصمیم گیری و برنامه ریزی برای ترغیب و تسهیل حضور حمایتگران مالی در ورزش همگانی بانوان و عدم جذابیت فعالیت های برنامه ورزش همگانی و عدم توجه به ورزش های بومی و محلی. نتیجه گیری: نداشتن برنامه جامع و مدون و کم توجهی به ورزش همگانی بانوان و بخصوص بانوان کارمند سبب مشکلات جسمانی برای این قشر  از جامعه شده است. در ثانی رهبران سازمان های ورزشی به علت نداشتن دانش لازم و مدیریت غیرتخصصی وضعیت را بدتر کرده اند.