قلمرو زبانی و فرهنگی

ایران شناسی در کشور آلمان دارای سابقه ای طولانی است. محققان آلمانی، بویژه در پایان قرن نوزدهم و قرن بیستم میلادی، تحقیقات وسیعی در حوزه ایران شناسی انجام داده و آثار متعددی را منتشر کرده اند. در این مقاله به دو مجموعه از آنها (یکی در بین سالهای 1895 - 1904 .م، توسط ویلهلم گایگر و ارنست کوهن و دیگری در سال 1989 .م، توسط رودیگر اشمیت) اشاره شده است. جستارهای هر دو کتاب را می توان، به نوعی برآیند فعالیت های علمی و پژوهشی محققان آلمانی درباره ایران در محورهای زبانی، ادبی، تاریخی و فرهنگی درباره ایران دانست. تحقیقِ پیش رو برآن است تا با بررسی اجمالی آثار یاد شده، ابعاد زبانی و فرهنگی ایران را در این دو مجموعه منتشر شده، نمایان سازد و جهت گیری موضوعی مطالعات ایران شناسان آلمانی را مشخص کند. هدف از انجام این پژوهش بیان فراز و فرود فعالیت های علمی و پژوهشی درباره جایگاه زبان و فرهنگ ایران در ایران شناسی قرن بیستم آلمان و نیز یافتن زمینه ای مناسب برای مقایسه مطالعات ایران شناسی، توسط ایران شناسان به زبان آلمانی، انگلیسی و فرانسوی است. از سوی دیگر شناخت ابعاد و موضوعات پژوهش های ایران شناسی در خارج از ایران، می تواند در جهت گیری تحقیقات ایران شناسی در داخل کشور نیز مؤثر باشد.