خواجه احمد یسوی

آسیای مرکزی یکی از خواستگاه های اصلی تعلیمات تصوّف و عرفان اسلامی می باشد. این منطقه از قرن دوم هجری تا قرن هشتم هجری تعالیم و طریقت هایی را از قبیل «حکیمیه» منسوب به حکیم الترمذی، «کبرویه» منسوب به شیخ نجم الدین کبرا، «خواجگان» منسوب به خواجه عبدالخالق غجدوانی، «یسّویه» منسوب به خواجه احمد یسّوی و «نقشبندیه» منسوب به خواجه بها الدین نقشبندیه را در دامن خود پرورده و بدین وسیله در رشد و گسترش اندیشه ی اسلامی در شرق اسلام سهم بسزایی داشته است. خواجه احمد یسَوی یکی از چهره های برجسته ی تصوف و عرفان در تاریخ تعلیمات عرفانی آسیای مرکزی به شمار می آید. وی در نزد ارباب معرفت، از جایگاه ویژه ای برخوردار می باشد. خواجه احمد طریقت و یا مکتب خاصی را با نام «یسویه» بنا نهاد و این مکتب بعدها در تمام منطقه ی آسیای مرکزی مورد استقبال قرار گرفت و از تُرکستان به سراسر ماوراءالنهر، از دریای آق ایدل تا تُرکستان شرقی و خراسان و ایران و قفقاز حتی تا به روم گسترش پیدا کرد.