غزل دهه هشتاد

غزل مقبول ترین قالب شعر سنّتی است که پس از انقلاب و بویژه در دهه هشتاد، تحوّلات زیادی را تجربه کرده است. بررسی گونه های نوآوری در غزل دهه هشتاد راهی در سبک شناسی و معرّفی افق های تازه شعر معاصر است و از آنجا که تحوّلات و نوآوری در زبان، از پرتنوّع ترین و مهمّترین شگردهای شاعران جوان دهه هشتاد بوده است، در این مقاله، به صورت تحلیلی-توصیفی و با تأکید بر بسامد، گونه های مختلف نوآوری زبانی در غزل های چاپ شده این دهه بررسی و آسیب های آن نیز بیان شده است. از جمله یافته های این تحقیق، این است که غزل سرایان دهه هشتاد برای تغییر فضای شعر و رها شدن از کلیشه ها، به انتخاب واژه ها و ترکیبات تازه و مورد استفاده مردم، کنایه های جدید و ضرب المثل های رایج روزمرّه توجّه نشان داده اند و در برخی نوآوری های خود با رویکردی تلفیقی، آرکائیسم (باستان گرایی) را به واژه های جهان امروز گره زد ه اند. استفاده از امکانات نحوی جدید و نوآوری در دستور و جابه جایی متمایز ارکان جمله و همچنین چندصدایی و تغییر لحن از دیگر نوآوری هایی است که در غزل دهه هشتاد با بسامد و گونه گونی متمایزی در مقایسه با ادوار قبل جلوه کرده؛ به طوری که شعر جوان این دوره را در جایگاه یکی از مهمّترین ادوار تحوّل غزل در تاریخ ادبیّات فارسی قرار داده است.