شورش آرارات

   از سال 1306 تا 1309 شمسی کُردهای ترکیه در منطقه آرارات بر علیه دولت آن کشور قیام کردند. هدف این قیام استقلال مناطق کردنشین ترکیه بود. دولت ایران ابتدا به علت اختلافات مرزی با ترکیه از شورشیان آرارات طرفداری کرد. بنابراین هدف از نگارش این مقاله پاسخ به این سوال ها است: دولت ایران چه موضعی در قبال شورش آرارات داشت؟ این موضع گیری چه نقشی در ترسیم مرزهای شمال غربی ایران ایفا کرد؟ فرضیه اصلی پژوهش این است که دولت پهلوی دارای راهبرد ثابتی در قبال شورش آرارات نبود و از ابتدا تا سرکوب شورشیان توسط دولت ترکیه، موضع گیری دولت ایران چندگانه و متغییر بود. در این مقاله تلاش شده با استفاده از منابع کتابخانه ای و اسنادی و با روش توصیفی-تحلیلی موضع گیری دولت پهلوی در قبال شورش آرارات و نقش آن در ترسیم مرزهای شمال غربی ایران بررسی شود. یافته های پژوهش نشان می دهد، دولت ایران سرانجام تحت تأثیر عواملی نظیر تهدیدهای ارضی شوروی و ترکیه، عدم حمایت جامعه جهانی از شورش آرارات و تمرکز حکومت پهلوی به اصلاحات داخلی، به سوی همکاری با دولت ترکیه در سرکوب شورش آرارات و پذیرش قرارداد مرزی 1310 ه.ش روی آورد.