کنایه های قرآنی

تعبیر ﴿ وَلمَّا سُقِطَ فیِ أَیْدِیهِم ﴾ (اعراف/149) از جمله تعابیری است که مورد توجه قرآن پژوهان و ادیبان قرار گرفته است، از آنجا که در آثار برجای مانده پیش از قرآن، چنین تعبیری یافت نمی شود، در تحلیل ادبی و معنای مراد از آن اختلاف روی داده است. عموم پژوهشگران پس از توضیح مفردات این تعبیر، سعی کرده اند میان معنایِ ظاهری واژگان آن و معنایِ مقصود از آن، ارتباطی تصویر کنند. پژوهش حاضر سعی نموده با استفاده از روش توصیفی – تحلیلی به تبیین ابعاد مختلف این تعبیر بپردازد. نتیجه این تلاش، سیزده دیدگاه گوناگون در تحلیل ادبی- بلاغی آن است که در چهار دسته قرار می گیرند: بیشتر پژوهندگان این تعبیر را کنایه یا استعاره از پشیمانی دانسته اند. برخی آن را به معنای تباهی، از کار افتادن و بی ارزش شدن تلاش آدمی و دستاوردهایش می دانند. گروه سوم، این تعبیر را به معنایِ ناتوانی کامل می شمرند. برخی قرآن پژوهان بر آن هستند که "سُقِطَ فی یده" به معنای مواجه شدن با امر ناگهانی، ناپسند وترسناک است، و پشیمانی، ناتوانی، و تباهی ممکن است در پیِ چنین مواجهه ای روی دهد. دقت در قرائن موجود در آیه 149 اعراف، بررسی فراگیرِ سخنان مفسّران، و جستجو در کاربست های این تعبیر در آثار ادبی، تاریخی و حدیثی، دیدگاه چهارم را تقویت می کند. مترجمان قرآن کریم برای بازگردان این تعبیر راه های مختلفی را در پی گرفتند؛ و در نهایت برای ترجمه فارسی آن، عبارت"و چون ناگاه با ناشناخته ناگواری روبرو شدند" پیشنهاد می شود.