رویکرد آدلری-درایکورس

پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی آموزش والدین با رویکرد رفتاری بارکلی و رویکرد آدلری-درایکورس بر بهبود مهارت های اجتماعی کودکان مبتلا به اختلالات دفعی انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه پژوهش شامل کلیه کودکان مبتلا به اختلالات دفعی مراجعه کننده به کلینیک تخصصی کودکان شهر گرگان در سال 1399 بود که با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند، 30 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه آزمایش 10 نفری قرار گرفتند. در گروه اول آزمایشی مادران آموزش به روش رفتاری بارکلی و گروه دوم آزمایشی مادران آموزش به روش آدلری –درایکورس را در 12 جلسه 90 دقیقه ای دوبار در هفته دریافت کردند. ابزار پژوهش پرسشنامه مهارت اجتماعی ماتسون (1983) (MESSY) فرم والد بود. داده ها با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری و با استفاده از نرم افزار SPSS 22 تحلیل شدند. یافته ها نشان داد بین نمرات اختلافی پیش آزمون- پس آزمون در گروه های مداخله آموزش والدین با رویکرد رفتاری بارکلی و رویکرد آدلری-درایکورس با گروه گواه همه خردهمؤلفه های مهارت اجتماعی جز مؤلفه برتری طلبی تفاوت معناداری وجود دارد (05/0P<). همچنین بین آموزش والدین با رویکرد بارکلی و آموزش والدین با رویکرد آدلری-درایکورس برای خرده مؤلفه های مهارت های اجتماعی تفاوت معناداری وجود ندارد (05/0P<). براساس یافته ها می توان نتیجه گرفت آموزش والدین با رویکرد بارکلی و رویکرد آدلری-درایکورس باعث بهبود همه خرده مؤلفه های مهارت اجتماعی جز خرده مؤلفه برتری طلبی در کودکان مبتلا به اختلالات دفعی شده اند و هر دو روش درمانی اثربخشی یکسانی بر بهبود مهارت های اجتماعی داشته اند.