توان حرفهای معماران

مشاهده نواقص و معایب ساختاری و اجرایی معماری، این پرسش را در ذهن متخصصان و همچنین عموم جامعه برانگیخته است که چگونه میتوان کیفیت اجرای ساختمانها را در ایران ارتقاداد. ازآنجاکه پاسخ به این پرسش، دارای ابعاد مختلف آموزشی، حقوقی، اقتصادی و ... است، نگارندگان پژوهش حاضر با بررسی تجارب بیش از ده سال تدریس دروس فنی در دانشگاه هنر اصفهان، نقش آموزش صحیح مهندسان را در ارتقای کیفیت اجرایی معماری ارزیابیکردهاند. درادامه، بهطور مشخص به بررسی پاسخ این پرسش که چگونه دروس فنی میتوانند در افزایش توان حرفهای فارغ التحصیلان تأثیرگذاشته و موجب بهبود کیفیت اجرای ساختمانها شوند، پرداختهاند. در این راستا، با مطالعه موردی روی یکی از تواناییهای مورد انتظار از دانشآموختگان، آزمونی فنی برای سنجش نتیجه آموزش آنها برگزارشد و برای روشنترشدن سهم نظام آموزشی در معایب صنعت ساختمان، آزمون در کشور آلمان(دانشکده معماری دانشگاه فنی برلین) که از نظر کیفیت ساخت و ساز وضعیت متفاوتی نسبتبه ایران دارد، تکرارشد و درنهایت، نتایج دو آزمون بررسی تطبیقی گردید. فرایند آموزش نیز با تحلیل سرفصل و روند ارائه درس و بهرهگیری از یافته های روانشناسی شناختگرا همچون آموزش موقعیتمند و نظام استاد و شاگردی و مقایسه با دو سیستم آموزشی متفاوت بررسیشد. پس از ارزیابی یک شاخص بهعنوان نشانگری از ارتباط مناسب بین محیط آموزشی و جامعه حرفهای؛ نظام آموزشی رشته پزشکی، مورد مطالعه قرارگرفته و مهمترین علتهای این ارتباط موفق، استخراج، و راهکارهای گسترش این تجربه به آموزش معماری ارائه شدهاست. در پایان یافته های این تحقیق در قالب سه راهکار بهرهگیری از روش استاد و شاگردی شناختی، تأکید بر یادگیری موقعیتمند و آموزش گروهی در بخش نتیجهگیری بیانشد.