تشکّل های سیاسی

هدف: تحقیق حاضر به منظور شناخت نقش تشکّل های دانشجویی در مهندسی فرهنگی از نگاه دانشجویان دانشگاه تهران انجام و در آن از نظریه های شاین، هافسد، پارسونز و غیره ... استفاده شده است. روش: روش این تحقیق مبتنی بر روشهای مطالعه اسنادی و توصیفی- تحلیلی با استفاده از روش پیمایشی است. جامعه آماری تحقیق، دانشجویان دختر و پسر دانشگاه تهران می باشد. تعداد 500 نفر با استفاده از فرمول کوکران و روش نمونه گیری تصادفی ساده در پژوهش انتخاب شده است. یافته ها: 1. بین توانایی تشکّل های دانشجویی در تأثیرگذاری مهندسی فرهنگی و تأثیرگذاری واقعی آنها در دانشگاه تفاوت وجود دارد. 2. بین توانایی تشکّل های دانشجویی در تأثیرگذاری مهندسی فرهنگی در بعد فرهنگی و تأثیرگذاری واقعی آنها در دانشگاه تفاوت وجود دارد. 3. بین توانایی تشکّل های دانشجویی در تأثیرگذاری مهندسی فرهنگی در بُعد اجتماعی و تأثیرگذاری واقعی آنها در دانشگاه تفاوت دارد. 4. بین توانایی تشکّل های دانشجویی در تأثیرگذاری مهندسی فرهنگی در بعد سیاسی و تأثیرگذاری واقعی آنها در دانشگاه تفاوت وجود دارد. نتیجه گیری: به هر میزان توانایی بالقوّه تشکّل های دانشجویی به توانایی بالفعل تبدیل شود، می توان شاهد تأثیر بیشتر این تشکّل در مهندسی فرهنگی بود. تشکّل های دانشجویی می توانند تأثیر زیادی در مهندسی فرهنگی در دانشگاه داشته باشند. هر چند فعلاً سهم آنها در مهندسی فرهنگی کم است، ولی می توان با یک برنامه ریزی منسجم و هدفدار در آینده، شاهد تأثیر بیشتر آنها در عرصه فرهنگی دانشگاه بود.

توسعه سیاسی و جامعه مدنی از جمله موضوعات مهمی است که در سال های اخیر در جامعه مطرح شده و مورد بررسی قرار گرفته است. در این مقاله، پس از بررسی نظری موضوع و ارائه تعاریفی در باب توسعه سیاسی و جامعه مدنی به رابطه بین جامعه مدنی و توسعه سیاسی پرداخته شده است. هدف از این مقاله تبیین جایگاه و نقش جامعه مدنی در توسعه سیاسی می باشد. با توجه به نتایج به دست آمده در پژوهش حاضر نشان داد که برای رسیدن به یک جامعه توسعه یافته سیاسی باید هم دولت توسعه گرا و هم جامعه مدنی توسعه گرا وجود داشته باشد، در نهایت پس از بررسی های انجام گرفته مشخص شد که جامعه مدنی یکی از عوامل اصلی توسعه سیاسی است.