ولی دشت بیاضی

میرزا محمد ولی دشت بیاضی متخلص به« ولی» از شاعران مشهور سده دهم هجری است .وی معاصر شاه تهماسب صفوی ودیگر پادشاهان این سلسله تا روزگار شاه عباس اول بوده است. زادگاه شاعر بنا به تصریح اکثر تذکره نویسان (دشت بیاض ) از توابع قهستان خراسان است .او یکی از شاعران توانای عهد خود و در سخنوری ملک الشعرای روزگارش بوده وگاه اشعار او به عنوان «شعر طرحی »در حضور بزرگان مطرح شده است . با توجه به اینکه نام این شاعر پرآوازه قرن دهم در بسیاری از کتب وتذکره های دوران صفویه و پس از آن ذکر شده اما آنگونه که در خورشان وجایگاه ادبی او باشد بررسی عالمانه وجامعی درباره او انجام نشده است واغلب صاحبان تذکره و تاریخ ادبیات نیز به ذکر کلیاتی از زند گی واوضاع واحوال او بسنده کرده اند .نگارنده در این مقاله کوشیده است تا بر اساس قدیمیترین تذکره ها ونسخ خطی دیوان اشعار ولی (12نسخه)در باره زوایای مبهم زندگی ، آغاز شاعری ، سفرها ، نظر مورخان وتذکره نویسان در باره او ، آثار به جای مانده ، تاریخ وفات ومدفن او وموضاعات شعری این شاعر اطلاعاتی فرا روی خوانندگان قرار دهد در ین مقاله گفته های صاحبان تذکره در باره این شاعر مورد نقد وارزیابی قرار گرفته است وسعی شده علاوه بر اطلاعات کتابخانه ای از تحقیقات میدانی نیز سود جسته شود

یکی از بزرگان و مفاخر استان خراسان جنوبی که تاکنون جایگاه ادبی او ناشناخته مانده، ولی دشت بیاضی است. بدین منظور به شیوه ی توصیفی و تحلیل محتوا به بررسی مضامین و زیبایی های لفظی و معنوی اشعار او پرداخته اند. نتایج تحقیق حاکی از آن است که غزل ولی دشت بیاضی غزلی شیوا و دل نشین در موضوع عشق مجازی است و ویژگی های مکتب وقوع را دارد. شعرش پر از سوز و گداز است، حالات مختلف عشق را به زیبایی و شیوایی و با زبانی رسا و سلیس به تصویر کشیده است، اما از اندیشه ی چندان والایی برخوردار نیست. مهم ترین مضامین غزلیات ولی دشت بیاضی، عشق و حالات عشقی، آن هم از نوع وقوعی آن است، ناامیدی و قتل از دیگر مضامین پر بسامد در غزلیات او هستند. اما شعر او از نظر ظاهری تسلط بر استعمال به جا و مؤثر صور خیال و آرایه ها ی بدیعی در جایگاه ممتازی قرار دارد. ساختن ترکیبات تصویری و حرکت در قطب استعاری زبان بویژه تشخیص، از شگردهای بارز بلاغی شعر او هستند.