دانشگاه علم و فرهنگ

پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر خودتوسعه ای بر عملکرد شغلی کارکنان دانشگاه علم و فرهنگ، انجام شده است. پژوهش از نوع هدف کاربردی، از حیث نوع مطالعه کمی و از منظر روش شناسی از نوع توصیفی-همبستگی می باشد. جامعه آماری شامل کارکنان رسمی و قراردادی دانشگاه علم و فرهنگ  به تعداد 110 نفر در سال تحصیلی 1400-1399 بوده است که با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای با اختصاص متناسب، تعداد 86 نفر از آنان به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از دو پرسشنامه خودتوسعه ای ابیلی و مزاری (1393) با پایایی 92/0 و عملکرد شغلی با پایایی 90/0، که از ترکیب دو پرسشنامه بیرن و همکارانش (2005) و کونوی (1999) حاصل شده است، استفاده شد. بررسی مدل پژوهش نشان از برازش مناسب آن با داده ها داشت. نتایج نشان داد خودتوسعه ای با ضریب 41/0 بر عملکرد شغلی کارکنان تأثیرگذار بود. خودتوسعه ای بر عملکرد وظیفه ای با ضریب 30/0 و بر عملکرد زمینه ای با ضریب 15/0 تأثیرگذار بوده است. تأثیر چهار مؤلفه خودتوسعه ای بر عملکرد شغلی ارزیابی شد که به ترتیب خودنظم دهی و خودرهبری با ضریب 17/0 و 28/0 بر عملکرد شغلی تأثیرگذار بوده و فرضیه تأثیر مؤلفه های خودمدیریتی و خودراهبری یادگیری بر عملکرد شغلی در این پژوهش رد شدند.

این پژوهش با هدف ارزیابی کیفیت خدمات آموزشی دانشگاه علم و فرهنگ بر اساس مدل سروکوآل از دیدگاه دانشجویان انجام شد. روش پژوهش از نظر هدف، از نوع تحقیقات کاربردی و از نظر روش جمع آوری اطلاعات از نوع توصیفی پیمایشی بود. جامعه آماری، همه دانشجویان دانشگاه علم و فرهنگ به تعداد 5701 نفر در نظر گرفته شد. برآورد حجم نمونه بر اساس جدول مورگان 361 نفر بود ولی در نهایت به دلیل استقبال دانشجویان 394 نفر وارد تحلیل شدند. روش نمونه گیری هم به شیوه طبقه ای نسبتی با توجه به حجم دانشکده های موجود و مقاطع تحصیلی کارشناسی ناپیوسته، کارشناسی و کارشناسی ارشد انجام شد. در مقطع دکتری به دلیل تعداد اندک دانشجویان نسبت به مقاطع دیگر سرشماری صورت گرفت. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه محقق ساخته استفاده شد. میزان پایایی پرسشنامه با توجه به ضریب آلفای کرونباخ 86/0 به دست آمد. نتایج نشان داد؛ انتظارات دانشجویان از کیفیت خدمات آموزشی در سطح زیاد و ادراک در سطح کم است. همچنین، در تمامی ابعاد کیفیت خدمات آموزشی، شکاف منفی کیفیت وجود داشت که بیش ترین میانگین شکاف کیفیت در بُعد ملموسات (9596/1-) و پس از آن به ترتیب در ابعاد همدلی (6478/1-)، تضمین (6287/1-)، پاسخگویی (6072/1-) و اطمینان (5961/1-) بود. در بین متغیرهای جمعیت شناختی تنها بین ادراک دانشجویان مقاطع مختلف تحصیلی از کیفیت خدمات آموزشی دانشگاه تفاوت معنی داری مشاهده شد.

ارزیابی درونی به عنوان پدیده ای هدفمند دارای کارکردهای مثبت در زمینه اصلاح و بهبود کیفیت دانشگاهی، ضرورتی انکارناپذیر است. پژوهش حاضر با هدف ارزیابی درونی گروه آموزشی آمار دانشگاه علم و فرهنگ، به عنوان اولین دانشگاه غیرانتفاعی مجری به بیان اهداف، فرآیند و نتایج می پردازد. به این منظور هفت عامل (ساختار سازمانی، تشکیلات و مدیریت؛ هیئت علمی؛ دانشجویان؛ دوره های آموزشی مورد اجرا؛ فرآیند یاددهی یادگیری؛ دانش آموختگان؛ امکانات و تجهیزات)، 22 ملاک و 60 نشانگر در نظر گرفته شد. جامعه آماری پژوهش شامل رئیس دانشکده، مدیران گروه (3 نفر)، هیئت علمی (4 نفر) و استادان (5 نفر)، دانشجویان (290 نفر شامل 263 نفر کارشناسی و 27 نفر کارشناسی ارشد)، دانش آموختگان (37 نفر) و مسئول کتابخانه است. اطلاعات مورد نیاز از دانشجویان کارشناسی پیوسته (رشته آمار سنجش آموزش و آمار و کاربردها) با استفاده از روش نمونه گیری چندمرحله ای و سایر افراد جامعه با استفاده از روش سرشماری کامل جمع آوری شده است. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه محقق ساخته، مصاحبه سازمان یافته و چک لیست استفاده شد. برای بررسی روایی محتوایی پرسشنامه از نظرات استادان راهنما و مشاور استفاده شد. آزمون آلفای کرونباخ، پایایی پرسشنامه های هیئت علمی، دانشجویان کارشناسی، دانشجویان کارشناسی ارشد و دانش آموختگان را به ترتیب 795/0، 919/0، 971/0 و 766/0 نشان داد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش آمار توصیفی و قضاوت درباره میزان کیفیت هر یک از عوامل از طیف سه سطحی مطلوبیت استفاده شد. به طور کلی از مجموع هفت عامل مورد بررسی، چهار عامل در سطح نسبتاً مطلوب و سه عامل در سطح نامطلوب قرار دارد. بر اساس نتایج ارزیابی، نقاط قوت و ضعف، شناسایی و پیشنهادهایی از قبیل جذب هیئت علمی باتجربه، توجه به پژوهش، امکانات و تجهیزات و ارزیابی برای بهبود کیفیت ارائه شده است.