مکتبخانه

  این مقاله روایتی تاریخی از تربیت مکتبخانه ای در ایران است.پیش از پیدایش اولین مدارس جدید در ایران تعلیم و تربیت کودکان روش مکتبخانه ای بود.تربیت مکتبخانه ای سالیان درازی تربیت غالب کودکان در ایران به حساب می امد.با پیدایش مدارس جدید در اواسط دوران قاجار به تدریج تربیت مکتبخانه ای رو به افول نهاد.شناخت شیوه و سبک تربیت مکتبخانه ای میتواند درک عمیق تری نسبت به تاریخ تعلیم و تربیت کودکان در اختیار علاقه مندان به تعلیم و تربیت قرار دهد.روش تحقیق در این مقاله روشی تاریخی توصیفی است روش جمع اوری اطلاعات روش اسنادی و روش تحلیل، روش توصیفی تاریخی است . در این مقاله شرایط تشکیل مکتبخانه، هدف تربیت، شیوه پذیرش شاگردان ،برنامه درسی و شیوه تدریس و ارزشیابی در مکتبخانه ها توصیف می شود.در پایان نیز روش تربیت مکتبخانه ای مورد نقد و بررسی قرار گرفته است. .

جامعه ی ایران در عصر قاجار وارد مرحله ی جدیدی از تغییر و تحول ساختار سیاسی- اجتماعی گردید که با دوران قبل از آن تفاوت چشمگیری داشت. با توجه به اهمیت تعلیم و تربیت که نقش عمده انتقال فرهنگی از نسلی به نسل دیگر را بر عهده دارد. لازم است که میراث فرهنگی کشور مورد مطالعه قرار بگیرد تا بتوان آن را پربارتر نمود. علوم و فنون، آموزش و پرورش، فرهنگ و تمدن مشترک برای ساخت یک جامعه مترقی ضروری است و هیچ یک از این پدیده ها نمی توانند به تنهایی و بدون کمک یک دیگر به وجود آیند و هر یک ساخته و مکمل یک دیگر است. چون تعلیم و تربیت رابطه ی مستقیمی با زندگی فردی و اجتماعی مردم دارد؛ بنا بر این باید در حیات آنان جنبه واقعی و عملی پیدا کند. در واقع تعلیم و تربیت هم یک نوع فلسفه ی حیاتی است. حتی مذهب و ادبیات و فلسفه به معنی اعم نیز دارای این منظور و مقصود است که حیات فردی و اجتماعی شخص را پرمایه تر سازد. حفظ گسترش و ارزشیابی میراث فرهنگی در ترقی و تحول و تکامل آموزش و پرورش کشور موثر باشد. پس بررسی و مطالعه تعلیم و تربیت در ایران باستان می تواند راهنمایی خوب برای آشنایی با نحوه ی تعلیم و تربیت در کشور از گذشته تا کنون باشد.