فناوری های قدرت

هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش قدرت داستان سرایی رسانه های اجتماعی و سنجش ابعاد آن در توسعه مقصد گردشگری شهر توریستی رامسر است. این پژوهش دارای رویکرد آمیخته است. جامعه آماری در بخش کیفی، تمامی داستان های مقصد رامسر در رسانه های اجتماعی است که تعداد 62 داستان به روش نمونه گیری قضاوتی برگزیده می شوند. روش گردآوری داده ها، داستان های مکتوب آنلاین (برخط) هستند که از راه تحلیل روایت و با کمک تحلیل مضمون تجزیه وتحلیل می شوند. ابعاد قدرت داستان سرایی رسانه های اجتماعی شناسایی و در قالب شبکه مضامین و سپس مدل مفهومی این مقصد ارائه می شوند. جامعه آماری در بخش کمّی شامل تمامی گردشگرانی است که داستان های گردشگری این مقصد را در رسانه های اجتماعی مطالعه می کنند. نمونه گیری به روش غیراحتمالیِ در دسترس است و با دریافت 450 پرسشنامه (الکترونیکی) از گردشگران، نتایج مدلسازی معادله های ساختاری نشان می دهد که تمامی ابعاد قدرت داستان سرایی رسانه های اجتماعی برخط شهر رامسر شامل جنبه های دانش ادبی، جذابیت و پویایی، شناختی، عاطفی، اعتماد و اعتبار، گردشگری، و اخلاقی بر توسعه این مقصد اثر معناداری می گذارند.

این مطالعه دارای رویکرد آمیخته (کیفی-کمی) است. جامعه آماری در بخش کیفی، تمامی داستان های مقاصد گردشگری رامسر و قشم در رسانه های اجتماعی است که تعداد 62 و 108 داستان به ترتیب برای این دو مقصد به روش نمونه گیری قضاوتی انتخاب شدند. استراتژی تحقیق، تحلیل روایت است. روش گردآوری داده ها، داستان های مکتوب آنلاین بود که از طریق تحلیل روایت تجزیه و تحلیل شدند. سپس در بخش کمی، استراتژی تحقیق، به صورت پیمایشی صورت گرفت. جامعه آماری، شامل تمامی گردشگرانی بود که داستان های گردشگری این دو مقاصد را در رسانه های اجتماعی مطالعه کرده بودند. نمونه گیری به روش نمونه گیری غیراحتمالی دردسترس است و محاسبه حجم نمونه، از طریق جدول مورگان تعداد 450 نفر برای هر مقصد برآورد شد. روش گردآوری داده ها، پرسشنامه (الکترونیکی) بود. نتایج مدل سازی معادلات ساختاری به وسیله نرم افزار Smart PLS، نشان داد که تمامی ابعاد قدرت داستان سرایی رسانه های اجتماعی آنلاین بر توسعه مقاصد گردشگری رامسر و قشم مؤثر هستند.

دیدگاه مسلط نزد متفکران لیبرال و مارکسیست بیانگر آن است که قدرت حاکم در پی اتخاذ نظم حقوقی درون یک قلمروی مشخص است. از این رو قدرت حاکم به عنوان نظامی از تعهدها و ممنوعیت های حقوقی در نظر گرفته شده که به واسطه قانون اعمال می شود. اما متفکرانی همچون «میشل فوکو» و «ژیل دلوز»، گسستی را در سازوکارهای حکمرانی تشخیص می دهند. فوکو معتقد است که از قرن هفدهم و هجدهم، حکومت به جای ممنوعیت های حقوقی، بیشتر به شکلی مثبت در پی شکل دادن به تابعان خود بوده و سعی در پرورش سوژه هایی بهنجار و مطیع داشته است. در ادامه مطالعات فوکو، ژیل دلوز گسست دیگری را تشخیص می دهد و معتقد است که حکومت در قرن بیستم، نه از طریق انضباط بلکه به شیوه ای کنترلی، سعی در ساختن سوژه ها و سوق دادن آنان به سوی اهداف خود داشته است. از این رو مقاله حاضر سعی دارد به این پرسش بپردازد که در اندیشه فوکو و دلوز، چه عاملی سبب دگرگونی در شیوه حکومت مندی می شود؟ بررسی پدیدارشناختی آرای این دو متفکر نشان می دهد که ریشه دگرگونی حکومت مندی در فناوری های قدرت قرار دارد.

سیاست، تدبیر امور عمومی است و دیپلماسی شاخه ای از علم سیاست است که امور عمومی را در بستر موضوعات بین المللی مورد بررسی قرار می دهد. هدف دیپلماسی ایجاد رویه های مذاکره ای و فنون ارتباطی است که بازیگران بین الملل را در رسیدن به خواسته های مشروع با کمترین هزینه و به دور از خشونت یاری دهد. ماهیت دیپلماسی مبتنی بر فن و تکنیک می باشد و به خاطر ارتباط این رشته با محیط آنارشیک بین الملل نقش ایده ها، آرمان ها و اندیشه ها در آن کلیدی می باشد. اسلام با مبانی توحید، معاد، نبوت و گزاره های احکامی و اخلاقی صادر شده از قرآن و حدیث در فقه، حکمت، اندرزنامه و عرفان برای زیست جمعی انسان ها و قواعد چرخش امور عمومی الگوهایی داشته و دارد. پرسش این مقاله این است که برای واردشدن روشی، تحلیلی، سیاست گذاری و هنجاری گزاره های اسلامی به دیپلماسی چه الزاماتی متنی وجود دارد؟ بر این اساس پاسخ نوشتار به این سمت حرکت می کند که باتوجه به وجود سه گونه از فناوری قدرت در شکل های متافیزیکی، فیزیکی و کوانتومی، پدیدار شدن دیپلماسی اسلامی در هر یک از این فناوری های قدرت، الزاماتی را می طلبد که باید مورد توجه قرار گیرد و نادیده گرفتن هر کدام از شاخص ها و عوامل زمینه ای و تکنیکی باعث می شود که دیپلماسی اسلامی شعاری، کیفی، بدون زمینه و هزینه زا باشد.