راهبرد مومنتوم

راهبرد مومنتوم، علی رغم عملکرد فوق العاده خود اما بدلیل کشیدگی مازاد و چولگی منفی، نیمه تاریکی نیز در زمان سقوط بازار اوراق بهادار (بحران های مالی) به همراه دارد که قادر خواهد بود بازده مازاد چندین سال حاصل از راهبرد مومنتوم را به یکباره از بین ببرد. هدف این پژوهش توضیح سقوط ریسک مومنتم می باشد که برای این منظور از الگوی نوسان بالای ریسک راهبرد مومنتم در طول زمان و از طریق تخمین واریانس تحقق یافته بازده روزانه استفاده گردید. اجرای اتورگرسیون مرتبه اول (AR1) مشخص نمود ریسک مومنتوم، علی رغم نوسانات شدید در طول زمان، به میزان قابل توجهی از قابلیت پیش بینی برخوردار بوده و با مقیاس گذاری بر مبنای انحراف معیار هدف می توان ریسک مومنتوم را مدیریت نمود. نتایج پژوهش نشان داد می توان با مدیریت ریسک مومنتم و از طریق مقیاس گذاری آن، شاهد کاهش انحراف معیار از 45 درصد به 31درصد، چولگی منفی از 2.5- درصد به نزدیک صفر، مازاد کشیدگی از 7 درصد به 1.5 درصد، و نسبت شارپ 0.36 قبل از مقیاس گذاری به 0.53 پس از مقیاس گذاری بود. در نتیجه، براساس نتایج پژوهش، مدیریت ریسک مومنتوم به میزان قابل توجهی قادر به حذف ریسک سقوط مومنتوم می گردد.

در این پژوهش با استفاده از مدل خودرگرسیون برداری و مقیاس عملکرد هفتگی پرتفوی گرینبلت و تیتمن، الگوهای معاملاتی و اجزای تشکیل دهنده عملکرد معاملاتی سرمایه گذاران حقیقی و حقوقی در بورس اوراق بهادار تهران در سال های 1387 تا 1391 بررسی شده است. نتایج نشان داد در مجموع سرمایه گذاران حقیقی رفتاری جمعی دارند، اما سرمایه گذاران حقوقی راهبرد  معاملاتی معکوس را در پیش می گیرند. با وجود این، شواهدی در اتخاذ راهبرد مومنتوم از سوی سرمایه گذاران حقیقی و حقوقی به دست نیامد. سرمایه گذاران حقوقی با اتخاذ راهبرد معکوس، در اغلب فواصل معاملاتی، عملکرد معاملاتی بهتری داشتند و بخش شایان توجهی از بازده به دلیل زمان بندی معاملاتی مناسب بوده است؛ اگرچه انتخاب سهام نامناسب، بخشی از بازده آنها را تحت الشعاع قرار داد. در مقابل، برای سرمایه گذاران حقیقی با وجود عملکرد مناسب از بُعد انتخاب سهام، بخشی از بازده عملکرد معاملاتی به دلیل زمان بندی معاملاتی نامناسب، خنثی شده است.