بافت تاریخی زواره

امروزه جوامع پیوسته شاهد ساختمان های در حال تخریب اند. در این باره به دلایلی متعدد، ازجمله پیشرفت تکنولوژی و بیماری فرهنگی، مصیبت تخریب بی رویه و حمل ونقل نخاله های بنا گریبان جامعه ایران را گرفته است. به نظر می رسد ضرورت طولانی بودن عمر مفید بناها پس از ورود ایران به دوره ی تجدد، به دست فراموشی سپرده شده است. حال آنکه ماندگاری معماری در جامعه ی سنتی ایران، همواره موردتوجه و الگوهای این معماری ضامن تداوم حیات بناها در طول زمان بوده است. بناهایی در بافت های تاریخی ایران وجود دارد که عمر مفید چندصدساله دارند. در این راستا، هدف این پژوهش شناخت تأثیر تداوم کارکرد در ماندگاری بافت تاریخی شهر زواره است. نتیجه ی این پژوهش نشان می دهد بقای کالبد در گرو استفاده ی عملکردی متداوم از بناست. معماری برای آنکه زنده بماند، باید به نیازهای روز جامعه پاسخ دهد. تداوم کارکرد یکی از اصول ماندگاری بافت تاریخی شهر زواره است و «حضورپذیری» و «انعطاف پذیری» معماری سنتی آن را تضمین می کند.