نماز خواندن

هدف از پژوهش حاضر بررسی شیوه های تقویت و تعمیق فرهنگ نماز در فرزندان است. مطالعه حاضر به شیوه کیفی، از نوع تئوریِ زمینه ای است که با مشارکت 25 نفر از والدین موفق در امر نمازخوان نمودن فرزندان مقطع متوسطه دوم شهرستان بندرلنگه ،به روش نمونه گیری هدفمند انجام شده است. ابزار جمع آوری داده ها مصاحبه عمیق نیمه ساختاریافته بود. تجزیه و تحلیل داده ها در سه مرحله کدگذاری باز، محوری و انتخابی انجام شد و سرانجام مدلی با توجه به شرایط، زمینه و راهبرد ارائه شد. اعتبار مطالعه با استفاده از بازرس خارجی و اعتبارسنجی از طریق اعضا، صورت پذیرفت. نتایج حاصل از مدل نهایی حاکی از آن است که شرط لازم جهت جذب فرزندان به نماز داشتن عزمی راسخ برای تربیت دینی فرزندان است. این شرط کلی، در برگیرنده عوامل زمینه ساز از قبیل ایجاد نگرش دینی در زندگی، الگوسازی، یکسانی عقیده و رفتار و ارتقای رشد شخصی است. راهبردهای مورد استفاده والدین در گستره ای از اقداماتی قبل از تولد، تا اقدامات قبل از سن تکلیف ، اقدامات حین و بعد از سن تکلیف فرزندان قرار می گیرد. جهت کنترل متغیرهای مداخله گر در مسیر تربیت، اتخاذ سبک والدگری مثبت و موثر، کسب مهارت های حل مسئله و ایمن سازی محیط از جمله اقدامات کارآمد والدین است. درمجموع نمازخوان شدن فرزندان در مرحله اول مستلزم برنامه ریزی، مطالعه و پیگیری دقیق مرحله به مرحله والدین است.

هدف: این پژوهش با هدف بررسی رابطه استرس شغلی با نماز خواندن دانشجویان پرستاری شهر تهران در سال 1399 به انجام رسید.روش: روش این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه اماری 123 نفر از دانشجویان پرستاری بودند که به صورت در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه استرس شغلی شوکلا و سریواستاوا (2016) و پرسشنامه خودسنجی التزام عملی به اعتقادات مذهبی نوید (1389) بود. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج: نتایج نشان داد که بین نماز خواندن و استرس شغلی رابطه معنی دار وجود دارد. و نماز خواندن باعث کاهش استرس شغلی می شود. نتایج رگرسیونی هم نشان داد که نماز خواندن به میزان 30 درصد می تواند استرس شغلی را پیش بینی کند. نتیجه گیری: بر این اساس می توان چنین نتیجه گیری کرد که از طریق تقویت نماز خواندن و برنامه های موثر در گرایش افراد به نماز خواند می توان استرس شغلی پرستاران را کاهش داد.