مؤلّفه های ادب پایداری

ادبیّات هر ملّتی از مؤلّفه هایی شکل می گیرد که در واقع بهترین گزینه و شاخص برای آشنایی با نگرش و جهان بینی آن ملّت است. وقتی سخن از بازگویی بنیان های فکری یک ملّت در پهنه  ادبیّات به میان می آید، ادب پایداری سهم بزرگی در وانمایی رویکردها و موضع گیری آن ملّت، در حفظ و اعتلای هویّت خویش در برابر هرگونه تهاجم و تهدید داشته و شاعر پایداری از طریق این آبشخور، با بیان رشادت ها و استقامت آن مردم، دغدغه ها و باورداشت های آن ملّت را انتقال می دهد. از مهم ترین بن مایه های ادب پایداری، شهادت طلبی، دعوت به مبارزه و ایستادگی در برابر دشمن متجاوز، صلح طلبی و ... است. قیصر امین پور که در بحبوحه  جنگ تحمیلی، با گسترش آثار خود در افق ادب پایداری، بهترین اشعار پایداری را، به ادبیّات فارسی افزود، مضامینی را مطرح ساخت که منبعی بسزا برای آگاهی از نمادها و نمودهای این سبک فخیم به شمار می آیند. نگارنده در این جستار در پی پاسخ به این سوال بوده که رویکرد قیصر امین پور به ادبیّات پایداری چگونه بوده و کدام مؤلّفه ها و مضامین ادب پایداری در اشعار وی انعکاس داشته است. یکی از این جلوه ها، پایداری در برابر دشمن بعثی است که شاعر به مقاومت در برابر آن، بسیار تأکید دارد. وی با ترسیم دلاوری های رزمندگان اسلام و تهییج روحیه  شهادت طلبی در آنان، حماسه ای معنوی را رقم می زند که حاوی عمیق ترین بینش ها و آمال انقلابی می باشد.