زوج درمانی ایماگوتراپی

زمینه و هدف: یکی از مهم ترین و عمیق ترین نوع ارتباط، ارتباط زناشویی است. روابط زناشویی سالم و ماندگار موجب سلامت جسمی و روانی زوجین و خانواده می شود. این پژوهش باهدف بررسی اثربخشی زوج درمانی ایماگوتراپی بر ثبات زندگی زناشویی زوجین جانباز صورت گرفت. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع نیمه آزمایشی بر اساس طرح پیش آزمون – پس آزمون و همراه با گروه کنترل و پیگیری بود. جامعه آماری پژوهش را تمامی زوجین جانباز شهر شیراز تشکیل داد. نمونه ها شامل 20 زوج بود که به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. در گروه آزمایش 10 جلسه مداخله 90 دقیقه ای صورت گرفت. شرکت کنندگان در پژوهش در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری به پرسشنامه بی ثباتی زناشویی (Marital Instability Index) پاسخ دادند. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. یافته ها: زوج درمانی ایماگوتراپی بر بهبود ثبات زندگی زناشویی زوجین در مرحله پس آزمون تأثیر معنی داری داشته است و این تأثیر در مرحله پیگیری نیز باقی مانده است (001/0>p). هم چنین نتایج نشان داد، در هر دو مرحله پس آزمون و پیگیری در گروه آزمایش میانگین نمرات ثبات زندگی زناشویی مردان پایین تر از زنان است که نشان می دهد ایماگوتراپی به طور معنی داری بر بهبود ثبات زناشویی مردان و باقی ماندن تأثیر درمان در آن ها مؤثرتر از زنان عمل نموده است (001/0>p). نتیجه گیری: زوج درمانی ایماگوتراپی به واسطه درک فرایندهای ناخودآگاه و ترکیب بصیرت و عمل به افزایش ثبات زندگی زناشویی زوجین جانباز منجر می شود.

زمینه : مطالعات متعددی پیرامون بررسی اثر بخشی زوج درمانی هیجان مدار و ایماگوتراپی بر صمیمیت زوجین ، کیفیت روابط و تعارضات زناشویی زوجین انجام شده است. اما پژوهشی که به مقایسه اثر زوج درمانی هیجان مدار و ایماگوتراپی بر سازگاری فردی زوجین پرداخته باشد مغفول مانده است. هدف : مقایسه اثربخشی زوج درمانی هیجان مدار و ایماگوتراپی بر سازگاری فردی زوجین در سال های اولیه ازدواج بود. روش : پژوهش نیمه آزمایشی با دو گروه آزمایش و یک گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش، شامل زوجین ناسازگار مراجعه کننده به مراکز سلامت و سرای محله و مشاوره در شهر تهران مناطق (1، 8) در سال 1395 بود. 24 زوج به روش داوطلبانه به عنوان نمونه انتخاب شدند. و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (12 زوج) جایگزین شدند. ابزار پژوهش عبارتند از: جلسات زوج درمانی هیجان مدار (جانسون، 2004)، جلسات ایماگوتراپی (هندریکس، 2004) و پرسشنامه پرسشنامه سازگاری بل (1961). تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های تحلیل کوواریانس چند متغیره انجام شد. یافته ها: هر دو رویکرد زوج درمانی هیجان مدار و ایماگوتراپی بر سازگاری فردی زوجین تأثیر داشتند (0/001 > p ). نتیجه گیری: ایماگوتراپی و زوج درمانی بر روی سازگاری فردی زوجین تأثیرگذار بود و سبب افزایش سازگاری فردی زوجین شدند.

روابط صمیمی و همدلی زوجین بعنوان یکی از عوامل اساسی در حفظ سلامت خانواده ها، نقش مهمی در پیشگیری از جدایی دارد. رویکرد هیجان مدار با تقویت و تنظیم هیجانات، فرد را به سمت دل بستگی ایمن سوق می دهد و درمان ایماگوتراپی نیز با غنی سازی روابط در افراد ایجاد احساس امنیت می کند. در اینجا این سؤال مطرح است که آیا بین اثربخشی زوج درمانی با دو رویکرد هیجان مدار و ایماگوتراپی (تصویرسازی) بر بهبود روابط زوجین تفاوت وجود دارد یا خیر؟ روش پژوهش حاضر، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون _ پس آزمون با گروه کنترل و آزمایش و جامعه ی آماری شامل تمامی زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهرستان زرند با مشکلاتی در روابط زناشویی است. جهت تعیین گروه نمونه ی پیش آزمون، شرکت کنندگان، پرسشنامه ی الگوهای ارتباطی را دریافت کردند. شیوه ی نمونه گیری، تصادفی در دسترس بود که 21 زوج به صورت تصادفی به سه گروه شامل دو گروه آزمایش (گروه هیجان مدار و گروه ایماگوتراپی) و یک گروه کنترل تقسیم شده و گروه های آزمایش در جلسات زوج درمانی شرکت کردند. تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی برای مقایسه اثربخشی دو رویکرد زوج درمانی بر بهبود روابط زوجین انجام شد. مشاهده شد که آموزش زوج درمانی هیجان مدار و ایماگوتراپی در مراحل پیش آزمون و پیگیری تأثیرگذار بوده و بین گروه کنترل با گروه های آزمایش تفاوت معناداری مشاهده شد. این آموزش ها روابط زوجین را به میزان بسیار زیادی بهبود بخشیدند. با درنظرگرفتن نتایج این پژوهش، پیشنهاد می شود که همگام با آموزش زوج درمانگران جهت انجام مداخلات درمانی، این درمان ها به صورت طولانی مدت و متمرکز در مراحل مختلف ازدواج و زندگی برای زوجین اعمال گردد.