سازگاری فردی

هدف این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش مهارتهای کنترل خشم بر سازگاری فردی ـ اجتماعی دانش‌آموزان دختر سال اول متوسطه شهرستان ماهشهر بود. جامعه آماری پژوهش کلیه دانش‌آموزان دختر سال اول متوسطه شهرستان ماهشهر در سال تحصیلی ۸۷ ـ ۸۶ بودند. نمونه این پژوهش را ۵۰ نفر از این دانش‌آموزان تشکیل می‌دادند که از بین جامعه مورد نظر با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی چند مرحله‌ای انتخاب شدند و به دو گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند (گروه آزمایش ۲۵ نفر و گروه گواه ۲۵ نفر). پژوهش به روش تحقیق آزمایشی انجام شد. ابزار مورد استفاده در این پژوهش، پرسشنامه سازگاری فردی ـ اجتماعی کالیفرنیا بود. پس از انتخاب تصادفی گروههای آزمایش و گواه، ابتدا بر روی هر دو گروه پیش‌آزمون اجرا گردید، سپس مداخله آزمایشی (آموزش مهارتهای کنترل خشم)، در ۸ جلسه ۵/۱ ساعته ارائه گردید و پس از اتمام برنامه آموزش، پس‌آزمون روی هر دو گروه اجرا شد. سپس داده‌ها با استفاده از روش تحلیل واریانس چند متغیره (مانوا) تجزیه و تحلیل شدند. نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که آموزش مهارتهای کنترل خشم موجب افزایش سازگاری فردی ـ اجتماعی دانش‌آموزان دختر گروه آزمایشی در مقایسه با گروه گواه شده است. سطح معناداری در این پژوهش۰۰۱/۰P< است.

پژوهش حاضر از جمله پژوهشهای آزمایشی میدانی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه گواه است که به منظور بررسی تاثیر آموزش گروهی مهارتهای اجتماعی در سازگاری فردی – اجتماعی نوجوانان بزهکار در بند 3 ندامتگاه شهرستان گنبد کاووس انجام شده است. 40 نفر نوجوان زیر 18 سال به صورت تصادفی ساده از میان جامعه پژوهش انتخاب و به شیوه تصادفی ساده به دو گروه 20 نفری گمارده شدند. قبل از انجام مداخله آزمایشی (ارایه متغیر مستقل) دو گره با استفاده از پرسشنامه شخصیتی کالیفرنیا (CTP) پیش آزمون شدند. سپس گروه آزمایشی به مدت 10 جلسه یک ساعته تحت آموزش مهارتهای اجتماعی به صورت گروهی قرار گرفت (مهارتها رفتارهای مربوط به خود، رفتارهای مربوط به دیگران، رفتارهای مربوط به محیط و رفتارهای مربوط به کار). یک هفته پس از انجام مداخله بار دیگر هر دو گروه با استفاده از آزمون (CTP) پس آزمون شدند. نتایج آزمون تحلیل واریانس چند متغیری بر روی تفاضل نمره های پیش آزمون و پس آزمون نشان داد که: نوجوانان بزهکار گروههای آزمایشی و گواه از لحاظ 12 خرده مقیاس آزمون سازگاری فردی – اجتماعی کالیفرنیا (CTP) متفاوتند. در نهایت، یافته ها گواه آن است که آموزش مهارتهای اجتماعی (مداخله درمانی) باعث افزایش سازگاری فردی و اجتماعی در نوجوانان بزهکار شهرستان گنبد کاوس می شود.

زمینه : مطالعات متعددی پیرامون بررسی اثر بخشی زوج درمانی هیجان مدار و ایماگوتراپی بر صمیمیت زوجین ، کیفیت روابط و تعارضات زناشویی زوجین انجام شده است. اما پژوهشی که به مقایسه اثر زوج درمانی هیجان مدار و ایماگوتراپی بر سازگاری فردی زوجین پرداخته باشد مغفول مانده است. هدف : مقایسه اثربخشی زوج درمانی هیجان مدار و ایماگوتراپی بر سازگاری فردی زوجین در سال های اولیه ازدواج بود. روش : پژوهش نیمه آزمایشی با دو گروه آزمایش و یک گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش، شامل زوجین ناسازگار مراجعه کننده به مراکز سلامت و سرای محله و مشاوره در شهر تهران مناطق (1، 8) در سال 1395 بود. 24 زوج به روش داوطلبانه به عنوان نمونه انتخاب شدند. و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (12 زوج) جایگزین شدند. ابزار پژوهش عبارتند از: جلسات زوج درمانی هیجان مدار (جانسون، 2004)، جلسات ایماگوتراپی (هندریکس، 2004) و پرسشنامه پرسشنامه سازگاری بل (1961). تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های تحلیل کوواریانس چند متغیره انجام شد. یافته ها: هر دو رویکرد زوج درمانی هیجان مدار و ایماگوتراپی بر سازگاری فردی زوجین تأثیر داشتند (0/001 > p ). نتیجه گیری: ایماگوتراپی و زوج درمانی بر روی سازگاری فردی زوجین تأثیرگذار بود و سبب افزایش سازگاری فردی زوجین شدند.

هدف از این پژوهش تعیین اثربخشی آموزش هوش هیجانی بر کاهش پرخاشگری و افزایش سازگاری فردی و اجتماعی دانش آموزان پسر پایه پنجم ابتدایی بود. پژوهش حاضر از نوع مطالعات آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان پسر پنجم ابتدایی شهر تبریز در سال تحصیلی 96-95 بود. از این جامعه نمونه ای به حجم 60 نفر به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب و به تصادف در دو گروه آزمایش (30 نفر) و کنترل (30 نفر) جایگزین شدند. سپس هر دو گروه در مرحله پیش و پس آزمون پرسشنامه پرخاشگری باس و پری و آزمون شخصیت سنج کالیفرنیا را تکمیل، و در این اثناء شرکت کنندگان گروه آزمایش در طی 15 جلسه، 45 دقیقه ای، به مدت 3 روز در هفته (45 روز) در معرض آموزش های هوش هیجانی قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس در برنامه spss انجام گرفت. تحلیل داده ها نشان داد که آموزش هوش هیجانی به طور معنی داری منجر به کاهش میانگین نمرات پرخاشگری و افزایش میانگین نمرات سازگاری فردی و اجتماعی در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل شده است. با توجه به نتایج بدست آمده می توان مطرح کرد که آموزش هوش هیجانی بر پرخاشگری و سازگاری فردی و اجتماعی دانش آموزان مؤثر است.

یکی از بحران های بزرگ نظام آموزشی در کشورهای مختلف، مسئله افت و شکست تحصیلی است که از دیرباز موردتوجه مسئولان آموزشی بوده است، و امروزه نیز از مهم ترین مسائل آموزش وپرورش به شمار می رود. پژوهش حاضر باهدف تبیین دل زدگی تحصیلی دانش آموزان و پیش بینی آن بر مبنای سبک های دل بستگی و سازگاری فردی و اجتماعی انجام شده است. در این پژوهش، از روش پیمایش و ابزار پرسشنامه بهره گرفته شده است. میزان دل زدگی تحصیلی با استفاده از فرم 22 سؤالی مقیاس دل زدگی پکران و همکاران (2002)، دل بستگی با استفاده از پرسشنامه سبک های دل بستگی بزرگ سالان AAI و سازگاری با استفاده از پرسشنامه سازگاری فردی-اجتماعی کالیفرنیا مستقیماً با مراجعه ی پرسشگر به دانش آموزان در مدارس نسبت به تکمیل آن اقدام گردید. جمعیت آماری شامل تمامی دانش آموزان متوسطه دوم منطقه 1 تهران در سال تحصیلی 99-98 بوده و حجم نمونه 364 نفر تعیین شد. نمونه ها با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. یافته های تحقیق حاکی از آن است که 53 درصد از پاسخگویان دل زدگی تحصیلی پایین، 26 درصد دل زدگی تحصیلی متوسط و 21 درصد نیز دل زدگی تحصیلی بالایی را داشته اند. تحلیل داده ها با استفاده از روش های آماری تحلیل همبستگی رگرسیون و رگرسیون گام به گام نشان می دهد در فرضیه ی اصلی تحقیق، سبک های دل بستگی، سازگاری فردی و سازگاری اجتماعی قادر به پیش بینی دل زدگی تحصیلی بوده اند. از بین مؤلفه های واردشده به معادله رگرسیون گام به گام به ترتیب متغیرهای سبک های دل بستگی، سازگاری فردی، و سازگاری اجتماعی قادر به پیش بینی معنادار دل زدگی تحصیلی می باشند. بر اساس یافته های پژوهش؛ سبک های دل بستگی، سازگاری فردی و سازگاری اجتماعی 52 درصد از واریانس دل زدگی تحصیلی را پیش بینی می نمایند. همچنین، سبک های دل بستگی نمی تواند به عنوان پیش بینی کننده ای برای سازگاری اجتماعی در دانش آموزان باشد اما 16 درصد از واریانس سازگاری فردی را پیش بینی می نماید.

مشارکت کردن در کار گروهی و همکاری کردن با یکدیگر، از مهارت های اجتماعی لازم برای زندگی در دنیای امروز است و یادگیری این مهارت ها در دوران کودکی از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی بازی درمانی مبتنی بر رویکرد رفتاری-شناختی بر مهارت های اجتماعی و سازگاری فردی در کودکان دوره اول ابتدایی شهر اصفهان بود. جامعه آماری این پژوهش شامل32344 دانش آموزان دوره اول ابتدایی بودند. نمونه گیری به شیوه تصادفی خوشه ای به این صورت که از بین نواحی شش گانه آموزشی شهر اصفهان، مناطق2،6 به صورت کاملاً تصادفی انتخاب شدند. تعداد 15 نفر که در دو گروه کنترل و آزمایش قرار داده شدند. ابزار پژوهش عبارت از پرسشنامه مهارت های اجتماعی گرشام و الیوت (1990) و سازگاری کودکان دخانچی (1377) بود. گروه آزمایش طی 8 جلسه 45 دقیقه ای، تحت درمان قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. داده های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس و با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-25 تحلیل شد. نتایج نشان داد که بازی درمانی مبتنی بر رویکرد رفتاری شناختی بر مهارت های اجتماعی و سازگاری فردی در کودکان دوره اول ابتدایی شهر اصفهان تأثیر دارد.