شهر نشینی در ایران

هدف  این پژوهش بررسی و تحلیل روند تحّولات شهر نشینی در استان های ایران در بازه ی زمانی پنجاه ساله ی (85-1335) بود. جامعه ی آماری کلیه ی استان های کشور در تقسیمات کشوری در سرشماری های  ( 85- 1335) در نظر گرفته شد. داده های پژوهش از سر شماری های عمومی نفوس ومسکن مرکز آمار ایران در سالهای 85- 1335 استخراج گردید. نوع مطالعه تحلیلی است و از روش های تحلیل جمعّیت استفاده شده است. روش پژوهش بررسی اسناد ومدارک وروش تحلیل ثانویه و روش تحلیل روند بوده است. مهمّترین یافته ها چنین اند : تعداد شهرهای کشور از 200 نقطه در سال 1335 به 1012 شهر در سال 1385 رسیده است. جمعّیت شهرنشین کشور از 6میلیون نفر در سال 1335 به بیش از 48 میلیون نفر در سال 1385 بالغ گردیده است. متوسط میزان رشد سالانه ی جمعّیت شهری ایران پس از یک کاهش مختصر در دوره ی 55- 1345  مجدداً افزایش یافته وسپس از دوره ی 70- 1365 با توجّه به کاهش میزان رشد سالانه ی کل جمعّیت کشور رو به کاهش نهاده است. به میزان شهرنشینی کشور در طی 50 سال (85- 1335) 76/36 درصد اضافه شده است. در سال 1385 استان قم رتبه اول واستان تهران رتبه دوم جمعّیت شهرنشینی را به خود اختصاص داده است. کمترین جمعّیت شهرنشینی در این سال به استان هرمزگان تعلّق داشته است. مهمّترین نتایج عبارتند از : افزایش جمعّیت استان ها در ایران بیشتر در دهه های 1357 بوده است. افزایش جمعّیت شهرنشینی در ایران درسه شیوه ی ممکن یعنی رشد طبیعی، مهاجرت روستا –شهری وتبدیل مناطق روستایی به شهریا الحاق مناطق حاشیه ی شهرها به شهر قابل توجیه است. میزان درصد شهرنشینی در فاصله ی سال های 85- 1335  در استان های مختلف یکسان نبوده است. به طوری که در سال 1335 فقط 4 استان ، ولی در سال 1375، 7 استان ودر سال 1385  ،8 استان میزان شهرنشینی بالاتر از میزان شهرنشینی مربوط به کل کشور را داشته اند.