التزام های عملی

امام رضا (علیه السلام) در مدت کوتاه سه سال ولایتعهدی، شبکه وسیعی از ارتباطات را بر اساس فرهنگ امامت و ولایت بنا نهادند. حضرت به عنوان حجت خدا بر اهل زمین، از تمامی روش های مؤثر ارتباطی برای ابلاغ پیام الهی و هدایت بندگان بهره گرفتند تا دیگران را به دین الهی دعوت و افراد را به پیروی نظری و عملی از دستورهای الهی ملزم کنند. این پژوهش نقش این مهارت های ارتباطی را با التزام عملی به آموزه ها و باورهای اسلامی در بین کارکنان دانشگاه سیستان و بلوچستان بررسی کرده است. در این راستا، یک فرضیه کلی و ده فرضیه جزئی شکل گرفته است که رابطه بین مهارت های ارتباطی بر مبنای سیره رضوی (هم زبانی با مردم، همدلی با مردم، توجه به حق و حقوق مردم، نفوذ بر مخاطب به وسیله علم و دانش، بازخورد نفوذ در دیگران، نقش بافت و زمینه در ارتباط با مردم، مبارزه با شرک، انحراف و خرافه، مبارزه با تفکر ماکیاولیست، اجتناب از تقیّد، خودگشودگی) را با متغیر التزام عملی به باورهای اسلامی بررسی می کند. برای سنجش متغیرهای پژوهش، از پرسش نامه محقق ساخته استفاده و روایی و پایایی آن بررسی و تأیید شده است. پرسش نامه مهارت های ارتباطی بر اساس الگوی «علم الهدی و شریفی» (1394) تهیه و برای پرسش نامه التزام عملی به اعتقادات اسلامی از الگوی «نویدی» (1376) استفاده شده است. تمامی فرضیه ها تأیید و پذیرش شده اند و این نشان دهنده آن است که مهارت های ارتباطی مبتنی بر سیره رضوی، با التزام عملی به اعتقادات اسلامی رابطه معنادار، مثبت و سازنده دارد و هر چه فرد نسبت به اعتقادات اسلامی التزام بیشتری داشته باشد، دارای مهارت های ارتباطی بیشتری از نوع همدلی و هم زبانی و...   با دیگران است.