روستاهای منطقه سیستان

زمینه و هدف: بررسی ها نشان  می دهد در جوامع مختلف همواره الگوها و روش های متفاوتی جهت حل و فصل دعاوی بین مردم مرسوم بوده است. مثلاً در جوامع اولیه که نظام قبیله ای حاکم بود، حل و فصل دعاوی و اختلافات توسط بزرگان و ریش سفیدان قبیله انجام می شد. در این شکل، عامه مردم با اعتماد و اطمینان در مقام صلح جویی و مسالمت، دعاوی خود را برای داوری نزد آنان می بردند که این رویه خود باعث انسجام و همبستگی جامعه نیز می شده است و جامعه را از بروز اختلافات حفظ می کرد. بر این اساس، مقاله حاضر درصدد است با رویکرد تحلیل جغرافیایی، الگوها و  روش های حل و فصل دعاوی در روستاهای منطقه سیستان را مورد مطالعه قرار دهد. روش شناسی: روش تحقیق حاضر  از نوع توصیفی –  تحلیلی است . در این تحقیق به منظور گردآوری داده ها و اطلاعات ازروش کتابخانه ای، اسنادی و میدانی استفاده شده است. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها و اطلاعات از تحلیل ها و نرم افزار های آماری و نیز سیستم اطلاعات جغرافیایی استفاده شده است. یافته ها: یافته های تحقیق حکایت از آن دارد که اولاً از دیدگاه روستاییان روش های حل و فصل دعاوی برون دادگاهی کارآمدتر از روش های درون دادگاهی است و نیز هر چه فاصله روستا از شهر کمتر باشد میزان مراجعه مردم به دادگاه و شوراهای حل اختلاف در شهرها بیشتر است. نتیجه گیری: در واقع ساکنین سکونتگاهای روستایی که در فاصله بالاتر از 25 کیلومتری از شهرها قرار دارند، با توجه به بعد مسافت، تمایل به روش برون دادگاهی بیشتری دارند.  با توجه به نتایج تحقیق ضرروری است در قالب یک طرح و برنامه ریزی مشخص در راستای  اعتماد سازی، تمایل و گرایش بیشتر روستاییان به روش برون دادگاهی گام های اساسی برداشته شود.