حالت اضطراب

این تحقیق با هدف بررسی تاثیر تمرین های سبک، متوسط و سنگین در کاهش اضطراب در سال 1381 به اجرا درآمده و درصدد پاسخوگی به این سوال است که آیا تمرین های سبک، متوسط و سنگین در کاهش اضطراب تاثیر دارند و تاثیر کدام یک از این تمرین های بیشتر است. این پژوهش از جمله پژوهش های شبه تجربی است که شامل پیش آزمون و پس آزمون چند گروهی است. جامعه آماری این تحقیق را کلیه افرادی تشکیل دادند که در یک مرکز آموزشی شبانه روزی، دوره آموزشی خود را طی می کردند. نمونه گیری طی دو مرحله صورت گرفت و در مرحله اول از بین این افراد 200 نفر به صورت تصادفی ساده انتخاب گردید و با سیاهه حالت – رگه اضطراب اشپیلبرگر به صورت گروهی مورد ارزیابی قرار گرفتند. سپس بر اساس نتایج به دست آمده از مرحله اول 90 نفر از کسانی که دارای بالاترین نمره در اضطراب بودند انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه تقسیم شدند. به گونه ای که تفاوت معنا داری بین آنها قبل از تمرین وجود نداشت. برای گروه اول برنامه ورزش سبک، گروه دوم، برنامه ورزش متوسط و برای گروه سوم برنامه ورزش سنگین بر اساس ضربان قلب در نظر گرفته شد. تمرین های جسمانی به مدت 40 روز، 6 روز در هفته و هر روز به مدت 40 دقیقه اجرا شد. پس از اجرای تمرین ها، مجددا سیاهه حالت – رگه اضطراب اشپیلبرگر اجرا گردید. داده های بدست آمده با روش های آماری t، تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون کمترین تفاوت معنادار، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج به دست آمده بیانگر آن است که در حالت اضطراب بین گروه با تمرین سنگین با گروه های با تمرین سبک و متوسط، تفاوت معنادار وجود دارد. در حالی که بین تمرین سبک و تمرین متوسط تفاوت معناداری وجود ندارد. از نظر رگه اضطراب بین گروه با تمرین سبک و تمرین سنگین تفاوت معنادار است ولی بین گروه های با تمرین سبک و تمرین سبک و بین گروه های با تمرین متوسط و تمرین سنگین تفاوت معنادار نمی باشد. با توجه به نتایج بدست آمده می توان گفت از ورزش به عنوان روشی مطمئن برای کاهش اضطراب استفاده نمو

هدف: پژوهش حاضر مقایسه کمالگرایی و حالت اضطراب در بیماران دارای فشار خون و میگرنی می باشد. ابزار و جامعه آماری: جامعه آماری این پژوهش شامل 60 بیمار مراجعه کننده به بیمارستان ها و مطب های پزشکی هستند که به تفکیک 30 بیمار میگرنی و 30 بیمار دارای فشار خون می باشند و به صورت تصادفی در بین آنها دو پرسشنامه کمالگرایی و رگه حالت اضطراب توزیع شد. داده های بدست آمده این پرسشنامه ها با نرم افزار SPSS و ازمون تعقیبی شفر تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج بدست آمده نشان داد که بین دو گروه میگرن و فشارخون درحالت اضطراب تفاوت معنادار دارند (p<0/01). نتایج آزمون تعقیبی نشان داد که حالت اضطراب بیماران دارای میگرن بیشتر از سایر بیماران بوده است و 1/8 درصد از حالت اضطراب تحت تأثیر سردر های میگرن و فشار خون است.همچنین، حالت اضطراب بین بیماران دارای سردرد میگرن تفاوت معنی داری داشته است (p<0/05). نتیجه گیری: می توان استنباط کرد که بیماران دارای میگرن حالت اضطراب بیشتری دارند و حالت اضطراب در افراد دارای بیماری میگرن بروز کرده است که در واقع رگه اضطراب به اضطرابی اشاره دارد که جزئی از شخصیت است لذا می توان گفت اضطراب حالت بهترین پیش بینی کنند برای اضطراب در افراد داری علائم جسمانی می باشد.