منطقه ترکمن صحرا

رویکرد به گردشگری روستایی به عنوان یک الگوی فضایی امروزه دامنه وسیعی یافته است. گردشگری روستایی میرود تا در کنار دیگر کارکردهای فضای روستایی، پراکنش هایی را در این فضاها شکل دهد. این در حالی است که از نظر اقتصادی نیز گردشگری روستایی پویایی اقتصاد روستایی را با ایجاد اشتغال و درآمد سبب میشود. براین اساس شناسایی قابلیتها و راهکارهای توسعه گردشگری روستایی در نواحی روستایی کشور از اهمیت اساسی برخوردار است. در این راستا نوشتار حاضر مدلی ترکیبی در شناسایی اولویتها براساس سنجش قابلیتها در روندی از توسعه فضایی گردشگری روستایی را در مقیاس منطقه ای مورد استفاده قرار میدهد تا اولویتهای آغاز و توسعه جریان گردشگری روستایی را مشخص سازد. مدل ترکیبی مورد نظر ترکیبی از برآورد شاخصهای گردشگری روستایی و آنالیز تاکسونومی (البته با تغییراتی) میباشد.

لذا با توجه به اهمیت و ضرورت راه اندازی اقامت گاههای بوم گردی در تحقق توسعه پایدار مناطق روستایی ، هدف اصلی این پژوهش ارائه چارچوبی جهت شناسایی اقامتگاههای بوم گردی و مولفه های تبیین کننده این کسب وکار با استفاده از رویکرد چرخه عمر در منطقه ترکمن صحرای استان گلستان می باشد. این مقاله از نوع تحلیلی – توصیفی مبتنی بر روش هدفمند است. جامعه آماری تحقیق را دو گروه خبرگان به تعداد30 نفر شامل اساتید توسعه روستایی دانشگاه های استان گلستان و کارشناسان گردشگری ادارات دولتی و 20 نفر از صاحبان اقامتگاههای بوم گردی تشکیل داده اند. جمع آوری داده ها از نمونه ها نیز از طریق پرسشنامه های محقق ساخته انجام گرفته است. نتایج یافته ها نشان می دهد که اقامتگاههای بوم گردی با کارکرد اقتصادیِ مکمل، در کنار سایر فعالیت های تولیدی و خدماتی در سطح مناطق روستایی می توانند به عنوان ابزار توسعه اقتصادی در جوامع محلّی ایفای نقش کنند. تحلیل مولفه های تبیین کننده حاکی از آن است که از میان چهار مرحله چرخه عمر اقامتگاههای بومگردی تفاوت معناداری بین سه مرحله شروع،درگیری و رشد این نوع کسب وکار از دیدگاه جامعه نمونه وجود داشته در حالیکه این تفاوت در مرحله بلوغ قابل مشاهده نیست. بر این اساس اقامتگاههای بومگردی در منطقه مورد مطالعه بطور عمده در حال حاضر در مرحله درگیری قرار داشته و قابلیت لازمه برای رسیدن به مرحله بلوغ را نداشته اند.

پژوهش حاضر به بررسی کسب وکارهای روستایی بر مبنای دو رویکرد برندسازی و زنجیره ارزش پرداخته است تا راهی برای فعال کردن کسب وکارها جهت افزایش بهره وری و دستیابی به توان رقابتی باشد. این مقاله از نوع توصیفی- تحلیلی مبتنی بر روش های احتمالی و هدفمند در نمونه برداری و جمع آوری داده ها است. جهت تجزیه وتحلیل داده ها نیز از مجموع نمرات میانگین، انحراف معیار، ضریب تغییرات، تکنیک های وزن دهی جمع رتبه ای و تصمیم گیری چند شاخصه ارس (ARAS) استفاده شده است. جامعه آماری تحقیق را 220 نفر از اساتید دانشگاه های استان گلستان، کارشناسان ادارات دولتی مرتبط با توسعه روستاها و مدیران روستایی شامل؛ بخشداران ، نمایندگان شوراهای بخش، دهیاران و صاحبان مشاغل تشکیل داده اند. نتایج پژوهش نشان می دهد که از میان شاخص های تبیین کننده محصولات برند در سطح مناطق روستایی، شاخص رضایتمندی با وزن 095/0 در رتبه اول، انطباق پذیری با وزن 091/0 و کیفیت گرایی با وزن 086/0 در رتبه های بعدی قرارگرفته اند و از میان کسب وکارها و محصولات رایج منطقه؛ زراعت پنبه با ضریب 971/0 در اولویت اول، قالی بافی با ضریب 966/0 در اولویت دوم، غذاهای سنتی با ضریب 952/0 در اولویت سوم، پرورش اسب ترکمن با ضریب 943/0 در اولویت چهارم و اقامتگاه های بوم گردی با ضریب 924/0 در رتبه پنجم جهت برنامه ریزی برندسازی قرار داشته اند. همچنین نتایج تحلیل زنجیره ارزش مبین این موضوع است که به عنوان یک ابزار مکمل برندسازی، می توان در شناسایی و دسته بندی فرایندها، فعالیت ها و عملیات گوناگون کسب وکارها به منظور تعیین استراتژی های بازاریابی و سیاست های قیمت گذاری استفاده کرد.