روش شناسی تلفیقی

روش شناسی علوم اجتماعی چالش های بنیادینی را پشت سر نهاده است؛ ابتدا پارادایم اثبات گرایی و رویکرد های کمی در شناخت پدیده های اجتماعی را تجربه نموده و پس از مدتی این رویکرد را برای بررسی تمام ابعاد یک پدیده اجتماعی مناسب ندانسته است. بنابر این، با الهام از تفسیر گرایی به روش های کیفی روی آورده و توجه خود را از لایه های بیرونی واقعیت اجتماعی به لایه های درونی تر معطوف نموده است. همزمان با تقویت رویکرد های کیفی در روش شناسی، شکافی نسبتا« عمیق میان دیدگاه های روش شناسان کمی و کیفی پدید آمده است. این تفاوت در دیدگاه ها، ابتدا به شکل تقابل و سپس به شکل تعامل بروز نموده و منجر به پدید آمدن موج سوم روش شناختی شده است. این موج، تلفیق گرایی روش شناختی و مبتنی بر پارادایم عمل گرایی است. روش شناسان تلفیق گرا بر آنند تا بدون تاکید بر روشی خاص و با ترکیب روش های کمی و کیفی به شناخت عمیق تری از پدیده ها دست یابند. با این حال، ما در پژوهش های درون رشته ای و میان رشته ای علوم اجتماعی در ایران شاهد غلبه رویکرد های کمی و بروز مساله ی پس افتادگی روش شناختی هستیم. این مقاله با روش اسنادی، مبانی نظری روش شناسی تلفیقی را به عنوان راه حل کارآمدی برای رفع این پس افتادگی مطرح می نماید.

پویش در حوزه مطالعات علوم انسانی به ویژه دانش سازمان و مدیریت نشان می دهد که اندیشمندان از روش های مختلف کیفی برای بررسی و تشریح و توضیح مسئله یا پدیده ی سازمانی و مدیریتی بهره جسته اند. ازاین رو، هر اندیشمندی با توجه به ذائقه ی دانشی خویش روشی را برگزیده است. برای بررسی پدیده های مدیریتی از منظر قرآن کریم هرچند روش های مختلفی به کار گرفته شده است، ولی روشی که بتواند به خوبی محقق را به مراد و مقصود آیات قرآن برساند و نگاه جامعی در پیشگاه پژوهشگر برای بررسی مسائل سازمانی و مدیریتی از منظر آموزه های وحیانی بگذارد، ارائه نشده است. یافته های تحقیق نشان می دهد که می توان روش هایی که تاکنون به بررسی آموزه های قرآن کریم پرداخته است در سه دسته یعنی روش شناسی مطالعات قرآنی، روش های تحقیق مطالعات میان رشته ای و روش های تحقیق در مطالعات مدیریتی طبقه بندی شده و در این تحقیق کاربست روش شناسی تلفیقی مبتنی بر روش اکتشافی، فراترکیب و استنطاقی در مطالعات مدیریت با رویکرد قرآنی به بحث گذاشته شده است.