تمرینات زیر بیشینه

برای بررسی تأثیر هشت هفته تمرین در شرایط هایپوکسی نورموباریک بر غلظت VEGF سرم (به عنوان مهم ترین شاخص آنژیوژنز یا رگ زایی)، 24 نفر از دانشجویان داوطلب مرد غیرورزشکار در این تحقیق شرکت کردند. آزمودنی ها براساس حداکثر اکسیژن مصرفی در سه گروه هشت نفره شامل: تمرین در شرایط هایپوکسی مطابق با ارتفاع 4200 متر، تمرین در شرایط نورموکسی و گروه کنترل تقسیم شدند. برنامه تمرین ورزشی روی دوچرخه کارسنج برای هر دو گروه تجربی )با شدت Vo2max 75% - 55% به طور فزاینده به مدت 45 دقیقه) یکسان سازی شده بود، فقط گروه هایپوکسی تمرین را در شرایط هایپوکسی 12% انجام دادند. برنامه تمرینی سه جلسه در هفته، به مدت هشت هفته بود. خون گیری در ابتدا و انتهای هفته هشتم در حالت ناشتا انجام شد. شاخص خستگی آزمودنی ها از طریق آزمون وینگیت و VO2max از طریق دستگاه گاز آنالیزر اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس دو طرفه و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. نتایج نشان داد هشت هفته تمرین در شرایط هایپوکسی- نورموباریک تغییر معنی داری در غلظت VEGF سرم (افزایش44 درصد) و VO2max (افزایش 14%) گروه هایپوکسی، در مقایسه با دو گروه دیگر اجاد می کند. غلظت VEGF سرم در گروه نورموکسی، در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی داری افزایش یافت، در حالی که هشت هفته تمرین در شرایط هایپوکسی یا نورموکسی هیچ تغییری در شاخص خستگی گروه ها ایجاد نکرد. بدین ترتیب، با وجوداینکه تمرینات استقامتی موجب بهبود VO2max وآنژیوژنز می شود، تمرین استقامتی در شرایط هایپوکسی می تواند این بهبود را تسریع کند.

زمینه وهدف: تصور بر این است که برنامه های ورزشی دارای حداقل تاثیر بر تغییرات پاتولوژیکی بافت ریه ای هستند که در معرض مواد سرطان زای ناشی از دود سیگار قرار دارند. هدف از تحقیق حاضر، مطالعه تاثیر 12 هفته تمرین زیربیشینه شنا بر بیان مبدل و فعال کننده پیام رونویسی-3 بافت ریه رت ها متعاقب کارسینوژن نیتروزآمین کتون مشتق از تنباکو (NNK) بود. روش تحقیق: تعداد 46 سر رت ویستار با میانگین وزنی 93/27±84/105 گرم به 5 گروه شامل گروه های تمرین (E)، تمرین-NNK (E.N)، NNK (N)، کنترل (C) و حلال (V) تقسیم شدند. گروه های تمرین، تمرینات زیربیشینه شنا را به مدت 12 هفته، 5 روز در هفته با شدت جریان آب 4 تا 10 لیتر بر دقیقه و مدت 60-25 دقیقه انجام دادند. به رت های گروه حلال و NNK به ترتیب آب مقطر و NNK به میزان 5/12 میلی گرم بر کیلوگرم به صورت زیرپوستی به مدت 12 هفته و یک بار در هفته تزریق شد. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین و تزریق، رت ها قربانی شدند و نمونه های بافتی ریه برداشته و در دمای 70- درجه سانتی گراد ذخیره شد. میزان بیان ژن مبدل و فعال کننده پیام رونویسی-3 به روش Real time PCR-ABI اندازه گیری گردید. جهت مقایسه داده ها از آزمون پارامتریک آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری 05/0p≤ استفاده گردید. یافته ها: افزایش معنی داری در بیان ژن STAT3در گروه NNK نسبت به دو گروه (001/0=p) E و (002/0=p) E.N مشاهده شد. در حالی که بین گروه های تمرینی و گروه کنترل هیچ تفاوت معنی داری دیده نشد (05/0p>). نتیجه گیری: تمرینات ورزشی زیر بیشینه می تواند به عنوان مکمل تمرینی در کنار سایر روش های درمانی، جهت کاهش عوامل اصلی مسیرهای منتهی به تومور مورد استفاده قرار گیرد.