تئورى جامعه پذیرى

اعمال مذهبى در قالب مناسک و شعائر، به عنوان مشهودترین جلوه دین در جامعه، از اهمیت به سزایى براى جامعه شناسان برخوردارند. در تبیین اعمال مذهبى، تئورى هاى محرومیت، جامعه پذیرى مذهبى، و اعتقادات آموزه اى سه رویکرد نظرى عمده و مسلط در تحقیقات جامعه شناسى محسوب مى شوند. در این مقاله پژوهشى تلاش شده است که از سویى، ایده هاى اساسى این سه تئورى در مدلى نظرى تلفیق گردد تا بر غناى تبیینى موضوع تحقیق یعنى اعمال مذهبى افزوده شود و از سویى دیگر، بعضى پیش بینى هاى رقیب این سه تئورى مورد ارزیابى تجربى قرار گیرد تا مرجح بودن هر یک از آنان آشکارتر گردد. مدل نظرى تدوین شده با داده هاى حاصل از جمعیت ملّى ایرانیان (4937 = n) مقابله شد تا میزان برازش تجربى آن آشکار شود. به طور کلى نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که مدل نظرى منبعث از تئورى هاى مزبور به طور کلى و یک جا توانست حدود سه چهارم (73 درصد) از تغییرات اعمال مذهبى افراد تحت مطالعه را توضیح دهد. با وجود این، تئورى محرومیت نتوانست حمایت تجربى به دست آورد. همچنین، یافته هاى این تحقیق بار دیگر بر اهمیت جامعه پذیرى مذهبى صحه گذاشت و نشان داد که اعمال مذهبى افراد عمدتاً تابع مستقیمى از تجربیات جامعه پذیرى مذهبى آنان است.