مینا اصفهانی

مقدمه و هدف پژوهش: توانمندسازی کارکنان یکی از تکنیک های موثر برای افزایش بهره وری و استفاده بهینه از ظرفیت و توانایی های فردی و گروهی کارکنان در راستای اهداف سازمانی است. در این پژوهش تلاش شده است تا با یک رویکرد کاربردی به مفهوم توانمند سازی کارکنان به توضیح و تبیین ابعاد این مفهوم پرداخته و ابعاد، مؤلفه های توانمندسازی را در سازمان های فرهنگی در قالب یک مدل مفهومی معرفی نماییم. روش پژوهش: از نظر هدف، با توجه به اینکه نتایج این پژوهش می تواند در ارتقای توانمندی کارکنان سازمان های فرهنگی به کار رود، تحقیق از نوع کاربردی است؛ و از نظر روش گرد آوری اطلاعات، پیمایشی است. برای جمع آوری اطلاعات از ابزار پرسش نامه استفاده شده است. یافته ها: یافته های حاصل از اجرای آزمون t نشان می دهد، وضعیت مؤلفه های راهبردهای اجرایی، حمایت مدیران، فرهنگ سازمانی و ساختار سازمانی در سازمان فرهنگی و هنری شهرداری تهران از نظر نمونه مورد پژوهش در حد ضعیفی قرار دارد؛ و مؤلفه های ویژگی های فردی و ماهیت شغل از نظر نمونه مورد پژوهش در حد مطلوبی قرار دارد. نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان می دهد: بین تمام متغیرها، همبستگی معناداری وجود دارد؛ لذا مفروضه رابطه خطی بین متغیرها تایید می شود. علاوه بر همبستگی معنادار، هیچ کدام از ضرایب بالاتر از 9/0 نیست و این بدان معنا است که بین متغیرها واریانس مشترک زیادی وجود نداشت لذا در تحلیل از آن ها استفاده شد. بالاترین میزان همبستگی مربوط به رابطه بین ساختار سازمانی و ماهیت شغل است.

این مقاله در راستای تبیین راه های توسعه مشارکت مردم در بهبود صنعت گردشگری در استان خوزستان، نخست به بیان اهمیت صنعت جهانگردی پرداخته و سهم این صنعت را در درآمد ملی کشور متذکر شده است. سپس جایگاه ایران با پیشینه ی تمدنی کهن و جاذبه های متنوع و موقعیت برجسته اقلیمی را تعریف کرده است . در این مقاله که به بررسی راههای توسعه مشارکت مردم در ارتقای صنعت گردشگری پرداخته شده است با توجه به داده های حاصل از پژوهش، متغیرهای چندی شامل اعتماد مردم به ارگانهای امنیتی و قضائی، اعتماد مردم به نظام جمهوری اسلامی ایران و اطلاع رسانی رسانه ها مورد بررسی قرار گرفته که بر مشارکت مردم در توسعه صنعت گردشگری تأثیرگذار می باشد

مقاله حاضر که گزارشی است از یک مطالعه موردی در زمینه نقش مدیران فرهنگی در حفظ و ارتقاء سرمایه اجتماعی، ابتدا با بیان اهمیت مطالعه در زمینه سرمایه اجتماعی در سطح سازمان، به تعریف آن پرداخته و سپس عوامل هفتگانه موثر بر سرمایه اجتماعی شامل اعتماد، تعهد و مسئولیت، همکاری های گروهی، مشارکت در تصمیم گیری ها، تعهد دینی، آگاه سازی و اطلاع رسانی و بسترسازی فرهنگی توسط مدیر ان تشریح می کند یافته های این پژوهش نشان می دهد که بین ایجاد اعتماد متقابل، مشارکت در تصمیم گیری ها، ایجاد گروه های غیر رسمی و بسترسازی فرهنگی توسط مدیران و ارتقاء سرمایه اجتماعی رابطه معنی دار وجود داشته و از سوی دیگر بین اطلاع رسانی و آگاه سازی، احساس مسئولیت و تعهد مدیران و تعهد دینی و پای بندی به ارزش های اخلاقی توسط مدیران و ارتقاء سرمایه اجتماعی همبستگی وجود ندارد.