آناهیتا اعتصام

زمینه و هدف: افراد دارای اضافه وزن و چاق معمولاً با اختلالات غیرطبیعی در عملکرد قلبی-تنفسی مواجه هستند که این امر به کاهش ظرفیت عملکردی باقی مانده منجر می شود. با این وجود، کاهش وزن در این افراد معمولاً به بهبود وضعیت عملکرد قلبی-تنفسی منجر می گردد. تحریک الکتریکی عضلانی (EMS) به عنوان یک روش کمکی در مدیریت مشکلات مرتبط با چاقی موردتوجه قرار گرفته است. این مطالعه به بررسی تأثیر حاد فعالیت ورزشی فزآینده و EMS بر شاخص های قلبی-تنفسی در مردان دارای اضافه وزن پرداخته است. روش تحقیق: در این مطالعه نیمه تجربی و کاربردی، ۱۰ مرد با میانگین سن 08/6 ± 1/29 سال، شاخص توده بدنی 98/1 ± 49/28 کیلوگرم بر مترمربع به صورت داوطلبانه شرکت و در سه جلسه به آزمایشگاه مراجعه نمودند. در جلسه اول، آزمون فزآینده را تا رسیدن به نسبت تبادل تنفسی معادل یک و سپس تا واماندگی برای تعیین حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2max) اجرا کردند. در جلسه دوم، همین آزمون با اضافه شدن EMS با فرکانس 75-35 هرتز انجام شد. در جلسه سوم، تنها EMS اجرا گردید. شاخص های قلبی-تنفسی قبل، حین و طی 20 دقیقه ریکاوری بلافاصله بعد از هر جلسه، مورد بررسی قرار گرفتند. تحلیل آماری داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس دوراهه با اندازه گیری های مکرر و همچنین آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داریp<0/05  انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که انرژی مصرفی (0001/0 p<)، تهویه ریوی (0001/0 p<)، نسبت تهویه دقیقه ای به دی اکسیدکربن  (0002/0 p=)، اکسیژن مصرفی (0001/0 p<)، و ضربان قلب (04/0=p)؛ پس از مداخله فعالیت ورزشی فزآینده و فعالیت ورزشی فزآینده+ EMSدر مقایسه با EMS؛ به طور معنی دار افزایش پیدا کرده است؛ در حالی که  این شاخص ها بین فعالیت ورزشی فزآینده و فعالیت ورزشی فزآینده+EMS، تفاوت معنی داری نداشتند (48/p=0). از طرف دیگر، میزان فشارخون سیستولیک دوره ریکاوری بین هر سه مداخله، تفاوت معنی داری نداشت (83/p=0). نتیجه گیری: فعالیت ورزشی فزآینده در مقایسه با EMS، تأثیر بیشتری بر شاخص های قلبی-تنفسی از جمله مصرف اکسیژن، ضربان قلب، تهویه دقیقه ای و انرژی مصرفی  دارد و سبب بازگشت سریع تر این پارامترها به مقادیر پایه در مرحله بازیابی پس از فعالیت می شود.