صهیب رضایتی کیشه خاله

تالشی از زبان های ایرانی نو در گروه شمال غربی است که در کرانه جنوب غربی دریای کاسپین، از سفیدرود در استان گیلان تا رود کُر در جمهوری آذربایجان گسترده است. در این مقاله کوشیده ایم به برخی از ویژگی های خاص فعلی این زبان، ازجمله استفاده از بن ماضی در بنای فعل امر و مضارع اخباری (آینده)، به ویژه کاربرد بن واحد و مشترک در تصریف فعل ها بپردازیم. خصوصیت اخیر را «تک بنی» نامیده ایم و سعی کرده ایم ضمن تبیین ریشه شناختی و تاریخیِ ترکیب «بن بَسِند» که در کتاب معروف به «تفسیر شُنقُشی» از ترجمه های کهن قرآن به زبان فارسی آمده است، ابهامات بخش دوم این ترکیب، یعنی بن فعلی «بَسِند» را از نظر نوع بن براساس کاربرد آن در زبان تالشی توضیح دهیم. «بَسِند» با تحلیل ریشه شناختی، بن مضارع است و در ترکیب، معنی مفعولی دارد و به عنوان بن مشترک (تک بن) در صرف تمام ساخت های فعلی زبان تالشی به کار می رود.