عبدالحسین صفرپور

گاهی تصمیم یک فرد برای مصرف خود، علاوه بر آثار مستقیم رفاه مادی که برای او به دنبال دارد، به سایر اعضای جامعه علامت می دهد و به طور غیر مستقیم و از طریق تصویرسازی در ذهن سایرین منافع او را تحت تأثیر قرار می دهد. در ادبیات اقتصادی از این رفتار به مصرف تظاهری یاد می شود که ذیل آن جنبه های فرهنگی و اجتماعی مصرف مورد کنکاش قرار می گیرد. پژوهش حاضر بر اساس مطالعه هفتز (2011) به آزمونی تجربی از مصرف تظاهری و بررسی رابطه آن با مخارج مصرفی خانوارهای ایرانی پرداخته است. سوأل اصلی پژوهش بررسی رابطه میان کشش های درآمدی 36 گروه مصرفی و میزان مشاهده پذیری اقلام مصرفی خانوارها می باشد. شاخص مشاهده پذیری از  پاسخ 250 خانوار شهری به پرسش نامه طراحی شده محاسبه گردیده و کشش های درآمدی مبتنی بر داده های بودجه خانوار سال 94 مرکز آمار ایران و از طریق تخمین ناپارامتریک محاسبه شده است. نتایج مطالعه علی رغم نشان دادن هم راستایی کشش ها و مشاهده پذیری در بسیاری از اقلام مصرفی، ارتباط معنادار دو شاخص مزبور را برای جامعه شهری ایران تأیید نمی کند.