حسین کاویان

هدف از این تحقیق بررسی تأثیر تخصص مالی مدیرعامل بر عملکرد مالی و کارایی سرمایه گذاری شرکت ها است. با افزایش تخصص مالی مدیرعامل، انتظار می رود که توانایی مدیرعامل در تحلیل و تصمیم گیری های مالی بهبود یابد که می تواند منجر به افزایش عملکرد مالی و بهبود کارایی سرمایه گذاری شود. ماهیت پژوهش حاضر از نوع کمی و در گروه پژوهش های اثبات گرایی است؛ زیرا مفاهیم مورد بررسی به شکل عینی در دنیای خارجی وجود دارد و پژوهشگر و واقعیت موضوع، استقلال کاملی نسبت به هم دارند. از آنجا که روش این پژوهش مبتنی بر تشریح ارتباطات واقعی بین داده های موجود است (توصیف آنچه هست) که در قالب مدل ارائه می شود، پژوهش در حیطه پژوهش های توصیفی به شمار می آید. در این پژوهش به منظور بررسی و تحلیل فرضیه ها، داده های مربوط به 181 شرکت پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران برای دوره زمانی 1396 تا 1401 استخراج و از مدل های رگرسیونی داده های ترکیبی با رویکرد گشتاورهای تعمیم یافته (GMM) و نرم افزار استاتا نسخه17 برای آزمون فرضیه ها و از مدل بیدل (2009) برای اندازه گیری کارایی سرمایه گذاری استفاده شده است. همچنین عملکرد مالی از طریق بازده دارایی ها اندازه گیری شده است. تخصص مالی مدیرعامل به طور قابل توجهی منجر به افزایش بازده دارایی ها و بهبود کارایی سرمایه گذاری در شرکت ها می شود. این نتایج با مبانی نظری موجود در حوزه مالی تطابق دارد، که بر اهمیت دانش و تخصص مالی مدیران در ارتقاء عملکرد مالی و بهره وری سرمایه گذاری تأکید دارد. به طور کلی، می توان نتیجه گرفت که تخصص مالی مدیرعامل نه تنها به تصمیم گیری های مالی مؤثرتر منجر می شود، بلکه می تواند بهبود کلی در عملکرد مالی و استفاده بهینه از منابع سرمایه ای را به دنبال داشته باشد.