سیده مرضیه علوی

حجاب به عنوان یک مفهوم دینی، مورد توجه علمای اسلامی بوده و اصل آن امری ضروری و مؤکد است و سلامت روانی جامعه و شخصیت حقیقی زن را پاسداری می کند. در قرآن کریم، در همه مواردی که از واژه حجاب استفاده شده، معنای لغوی آن (پرده، حائل و سدّ میان دو چیز) مورد نظر بوده و در هیچ موردی حجاب در معنای پوشش زن (کاربرد فقهی آن) به کار نرفته است. مفسران و عالمان دینی، آیات 31 سوره نور و 59 احزاب را ناظر به حجاب به معنای فقهی و عرفی آن دانسته و حکم حجاب را از آن استنباط نموده اند. اصطلاح متعارف حجاب، دستاورد عرف امروز جامعه بوده و در روایات و منابع فقهی از واژه «ستر» استفاده شده است که در زبان فارسی از آن به «پوشش» تعبیر می شود. از این رو مقاله حاضر، با توجه به دو آیه فوق، در دو محور، دلایل وجوب پوشش زنان و حدود آن را مورد بررسی قرار می دهد و به برخی شبهات قرآنی در این زمینه پاسخ می گوید. دلایل قرآنی و تاریخی، بیانگر وجوب و شمول حکم حجاب از زمان نزول وحی است. حجاب و پوشش، دارای پشتوانه دینی است که نه تنها منافاتی با اصل آزادی انسان ندارد و مانع فعالیت اجتماعی زن مسلمان نمی شود، بلکه التزام به آن، آستانه تحریک پذیری جنسی در محیطهای عمومی را کاهش داده و موجب افزایش رشد دینی می گردد.

موضوع مهم «تأویل» که فهم متون دینی مبتنی بر آن است، از اصطلاحاتی است که در علوم قرآن، تفسیر و نیز در حدیث، اصول فقه، کلام، فلسفه و عرفان به کار رفته است. از دیرباز، این واژه بحث برانگیز بوده و در چیستی و ماهیت آن، آرای گوناگونی از سوی مفسران، عارفان، متکلمان و باطن گرایان ابراز شده که نتیجه آن، برداشت های مختلف، ناهمگون و بعضاً ناسازگار است. کاربرد نسبتاً فراوان این واژه در قرآن و حدیث نیز در طرح مناقشات علمی پیرامون آن بی تأثیر نبوده است. از جمله کسانی که به این موضوع پرداخته اند، علامه طباطبایی (ره) از مفسران بزرگ شیعه و ابن تیمیه از اهل سنت هستند. علامه با طرح نظریه ابن تیمیه در ذیل آیه 7 سوره آل عمران، بخشی از آن را پذیرفته و در بخش دیگر نظر او مناقشه کرده است. ابن تیمیه و علامه طباطبایی (ره) در اصل معنای تأویل اختلافی ندارند و هر دو آن را از حقایق خارجی و امور عینی الفاظ دانسته اند. مهم ترین عامل جدایی این دو دیدگاه، چگونگی و کیفیت این حقیقت خارجی است که این نوشتار به صورت تطبیقی آن را تحلیل کرده، نقاط افتراق و اشتراک آن را بررسی و در مجموع، مشخص می کند که دیدگاه علامه طباطبایی (ره) درباره تأویل با مدلول آیات قرآن سازگارتر از سایر نظریات، از جمله نظریه ابن تیمیه است.