نفیسه قمی

بیش اعتمادی یکی از مفاهیم مهم رفتاری در تئوری های مالی و روانشناسی است. بیش اعتمادی باعث می شود انسان دانش و مهارت خود را بیش ازحد و ریسک ها را کمتر از حد تخمین زده و احساس کند روی مسائل و رویدادها کنترل دارد در حالی که ممکن است در واقعیت به این صورت نباشد. هدف این پژوهش تبیین الگوی بیش اطمینانی مدیران در شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران است. در راستای هدف پژوهش اطلاعات پژوهش از صورت های مالی شرکت های بورسی در بازه زمانی 1400 – 1389 گردآوری گردید. برای تحلیل های آماری از روش رگرسیون چند متغیره با داده های تابلویی استفاده گردید. یافته های حاصل از آزمون مدل پژوهش نشان می دهد که حاشیه سود خالص، سود هر سهم، بازده دارایی، نسبت جاری، اهرم مالی، نسبت فروش به کل دارایی ها، نسبت فروش به حسابهای دریافتنی، نسبت داراییهای جاری به دارایی ها، نسبت وجه نقد به دارایی ها، نسبت وجه نقد عملیاتی به دارایی ها، اندازه شرکت، نسبت سود عملیاتی از عوامل موثر بر معیارهای بیش اطمینانی مدیران هستند. نتایج این پژوهش اطلاعات مفیدی را برای سیاستگذاران و نهادهای تدوین کننده استانداردهای حسابداری در خصوص کیفیت گزارشگری مالی در راستای سرمایه گذاران فرآهم آورده و موجب توسعه نتایج تحقیقات رفتاری در حوزه مالی می شود.

هدف: هدف این مطالعه، تبیین نظری ویژگی رفتاری بیش اطمینانی مدیران، در تصمیم گیری های مدیریتی است.روش: روش پژوهش حاضر، روش شناخت تاریخی در چارچوب مطالعات کتابخانه ای و از نوع پژوهش های نظری- تحلیلی است.یافته ها: مدیرانی که دارای اعتمادبه نفس بالا هستند، اکثراً نسبت به تصمیمات خود و نتایج آن ها در زمینه تصمیمات سرمایه گذاری، بسیار خوش بین می باشند. ریسک گزارشگری مالی در شرکت هایی که مدیران آن ها دارای خوش بینی هستند، شدیدتر است.نتیجه گیری: در حالت کلی، سطح مطلوبی از اعتمادبه نفس بیش ازحد مدیریت وجود دارد. زمانی که این سطح مطلوب حاصل بشود، اعتمادبه نفس مدیران ارشد مزایای بیشتری را به ارمغان می آورد و در عین حال فراتر از این حد مطلوب اعتمادبه نفس، منجربه سرمایه گذاری ناکارآمد خواهد شد و ممکن است که به ارزش شرکت آسیب برساند. به قانون گذارانو صاحبان سهام شرکت ها پیشنهاد می شود به منظور کاهش احتمال انحراف در گزارشگری مالی شرکت ها، به ویژگی های مدیران و میزان پایبندی آنها به اجرای استانداردها و اصول حسابداری توجه کنند. در این راستا بهبود ساختار سازمانی شرکت ها می تواند تأثیرگذار باشد.