مهدی پهلوانی

زمینه و هدف: استعدادیابی، شناسایی عوامل موفقیت را برای رسیدن به قله های افتخار در تمامی رشته های ورزشی و به خصوص رشته شنا هموار می سازد و زمان رسیدن به اجراهای ورزشی بهتر توسط ورزشکاران زبده را کاهش می دهد. هدف از تحقیق حاضر بررسی ویژگی های آنتروپومتریکی، بیومکانیکی و آمادگی جسمانی و عملکردی پسران نوجوان نخبه در استعدادیابی و پیش بینی عملکرد در شنای 50 متر کرال سینه بود. روش تحقیق: 39 شناگر نوجوان نخبه پسر 12-11 ساله، شرکت کننده در ماده 50 متر کرال سینه در مسابقات قهرمانی کشور، که رتبه های برتر را در مسابقات قهرمانی استان های خود به دست آورده و به مسابقات کشوری راه یافته بودند، رضایت نامه را تکمیل کردند. پارامترهای آنتروپومتریکی، بیومکانیکی وآمادگی جسمانی و عملکردی آزمودنی ها بر اساس فرم ریدکو، اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از میانگین±انحراف معیار و آزمون فریدمن تحلیل شدند. یافته ها: بین میانگین رتبه طول اندام ها، زوایای مفاصل و ویژگی های جسمانی-عملکردی تفاوت معنی داری مشاهده شد (0/05>p). طول کف دست (17/82 سانتی متر)، طول ساعد (25/89 سانتی متر) و طول پا (26/39 سانتی متر) مهم ترین شاخص های آنتروپومتریکی؛ باز شدن بیش از حد آرنج (3/72 درجه)، دور شدن پنجه پا از ساق (6/69 درجه) و بازشدن گردن (40/79 درجه) مهم ترین شاخص های بیومکانیکی و سرعت عمل و عکس العمل (21/26 سانتی متر)، انعطاف پذیری (27/02 سانتی متر) و پرش ارتفاع (توان) (31/07 سانتی متر)، مهم ترین شاخص های آمادگی جسمانی و عملکردی در استعدادیابی شناگران نخبه پسر در رده سنی 12-11 سال کشور در ماده 50 متر کرال سینه بودند. بین میانگین رتبه مقدار چربی در سه ناحیه فوق خاری، تحت کتفی و سه سر بازویی اختلاف معنی داری وجود نداشت و بین میانگین رتبه قدرت دست چپ و قدرت دست راست تفاوت معنی داری مشاهده نشد (0/05<p). نتیجه گیری: با توجه به رتبه های بدست آمده، اهمیت همه شاخص های آنتروپومتریک، بیومکانیک، و جسمانی – عملکردی برای موفقیت در شنای کرال سینه سرعت یکسان نیست و اولویت ها باید مورد توجه مربیان قرار گیرد.

مقدمه و هدف: دیابت باعث نقص عملکرد BDNF و اختلال در سطوح سرمی CRP و IL-6 می شود. هدف تحقیق تعیین اثر هشت هفته تمرین ترکیبی استقامتی- مقاومتی بر سطوح سرمیBDNF، CRP و IL-6 موش های نر ویستار دیابتی نوع 1 بود.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، تعداد 30 سر موش صحرایی نر ویستار بالغ (300-250 گرمی و سن 6 هفته ای)، به صورت تصادفی در 3 گروه شامل دو گروه دیابتی، تمرین دیابتی (تعداد=10)، کنترل دیابتی (تعداد=10) و یک گروه غیردیابتی، کنترل سالم (تعداد=10) قرار گرفتند. برای دیابتی کردن، در پایان هشت هفتگی، 55 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن استرپتوزوسین (STZ) به روش درون صفاقی تزریق شد. گروه تمرین دیابتی، هشت هفته تمرینات ترکیبی را 5 بار در هفته (تمرین استقامتی با 75 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی روی نوارگردان و تمرین مقاومتی، 15 صعود از نردبان) انجام دادند. برای اندازه گیری سطوح سرمی BDNF، CRP و IL-6، خون گیری انجام شد. مقایسه تغییرات بین گروهی و درون گروهی BDNF، CRP و IL-6، با آزمون آنووای یک راهه و تعقیبی بونفرونی انجام شد. سطح معنی داری 0.05>P در نظر گرفته شد.یافته ها: پس از هشت هفته تمرین همزمان استقامتی-مقاومتی، سطح BDNF گروه تمرین دیابتی در مقایسه با کنترل دیابتی افزایش معنی دار داشت (0.009=P)؛ در حالی که در گروه کنترل دیابتی در مقایسه با کنترل سالم کاهش معنی دار داشت (0.0001=P). سطح CRP در گروه تمرین دیابتی در مقایسه با کنترل دیابتی کاهش معنی دار داشت (0.008=P) ؛ در حالی که در گروه کنترل دیابتی در مقایسه با کنترل سالم افزایش معنی دار داشت (0.0001=P). میزان IL-6 تغییر معنی داری نداشت (0.057=P).بحث و نتیجه گیری: به افراد دیابتی توصیه می شود 8 هفته تمرینات همزمان استقامتی- مقاومتی را جهت افزایش سطح BDNF و کاهش التهاب انجام دهند.