رسول شاکری

پژوهش حاضر با هدف مدل یابی معادلات ساختاری سازگاری تحصیلی بر مبنای خودکارآمدی تحصیلی با میانجی گری خستگی هیجانی در دانش آموزان انجام گرفت. روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه دانش آموزان دوره اول و دوم متوسطه شهر اردبیل در سال 1399 تشکیل داد. از این جامعه نمونه ای به حجم 250 نفر به روش نمونه گیری در دسترس با توجه به شرایط کرونا انتخاب و به پرسشنامه های سازگاری تحصیلی، خودکارآمدی تحصیلی و خستگی هیجانی پاسخ دادند. داده های به دست آمده با استفاده از آزمون های ضریب همبستگی پیرسون و مدل یابی معادلات ساختاری با استفاده از نرم افزارهای SPSS 25 و 8.8 Lisrel تحلیل شد. نتایج نشان داد که سازگاری تحصیلی با نمره کل خودکارآمدی تحصیلی ارتباط مثبت و با خستگی هیجانی ارتباط منفی دارد. همچنین خستگی هیجانی با نمره کل خودکارآمدی تحصیلی ارتباط منفی دارد (001/0< p). شاخص های برازش مدل نیز، خودکارآمدی تحصیلی بر ساختاری تحصیلی را با میانجیگری خستگی هیجانی تأیید کرد. از لحاظ کاربردی برگزاری کارگاه های آموزشی جهت افزایش مدیریت هیجان و خودکارآمدی تحصیلی توسط روانشناسان و مشاوران پیشنهاد می گردد.