علیرضا بخش میدانی

طرح ریزی، تصویری از آینده مطلوب و اولین گام در راستای تحقق چشم اندازها، اهداف و مأموریت های سازمانی است. وجود طرح ریزی مناسب در سطوح کلان، یکی از عوامل مؤثر دستیابی به امنیت و منافع ملّی به شمار می رود که مبتنی بر آن راهبردهای اثربخش و نیز منابع قابل بهره برداری تعیین می شوند. تحقیق حاضر با هدف تبیین تفاوت های فرآیند طرح ریزی در سازمان های دفاعی و غیر دفاعی انجام شده است. نوع تحقیق کاربردی-توسعه ای است که با روش موردی-زمینه ای اجرا شده است. برای جمع آوری اطلاعات از روش کتابخانه ای و میدانی و نظرات تخصصی جامعه خبره که سابقه خدمت در مشاغل مرتبط با موضوع را دارند بهره گیری شده و در تحلیل داده ها هم از روش آمار توصیفی و استنباطی و نرم افزار SPSS استفاده شده است. نتایج حاصله از تحقیق نشان می دهد که در سازمان های دفاعی، طرح ریزی ها، مبتنی بر تدابیر و منویات و فرامین ولایت و مقام معظم رهبری، غالباً از بالا به پائین، دارای رویکرد تهدید مدار و مأموریت مدار و پیامد محور است که چشم انداز و غایت نهایی آن حفظ نظام مقدس ج.ا.ایران است؛ لیکن این امر در سازمان های غیر دفاعی مبتنی بر چشم اندازها و اهداف و کسب منافع سازمان با رویکردهای رقیب محور، سودمحور و محصول مدار است.