سید اسماعیل فرجی

حروف اضافه را می توان از پرکاربردترین مباحث زبان فارسی دانست. هدف این جستار، بررسی چگونگی آموزش حروف اضافه به غیر فارسی زبانان است که سبب ایجاد مشکل در انتقال معنی می گردد. این پژوهش که به شیوه توصیفی تحلیلی و بر مبنای مطالعات کتابخانه ای و روش سندکاوی صورت گرفته است، به دنبال پاسخ این سؤال است که روش ها و شیوه مورد استفاده در آموزش حروف اضافه در کلاس های آموزش زبان فارسی چگونه باید باشد؟ نتایج حاصل از این جستار نشان می دهد که دوری از شیوه های سنّتی آموزش حروف اضافه (مانند حفظ کردن معانی حروف) و تأکید و تکیه بر بهره گیری روش نوین (تکنیک های تصویری، تمرکز بر معنای کانونی و عینی، بهره گیری از ابزارها و وسایل فیزیکی، تقویت تمرین های گروهی درکلاس، انتخاب داستان های کوتاه برای مشخص ساختن حروف اضافه) همگی از جمله راهکارهای مفید و قابل استفاده در امرآموزش این مقوله می باشد.

تحولات و تغییرات گوناگون جامعه و ارتباط دو سویۀ میان زبان و اجتماع سبب شده است که با رشد فناوری و افزایش معضات پیچیدۀ بشری و انعکاس آن در ساختار زبانی، همکاری های میان رشته ای بویژه در عصر حاضر، ضرورتی انکارناپذیر باشد. از سوی دیگر تلقی و نگرش سنتی از امر زبان آموزی موجب شده است که ایجاد ظرفیت های لازم جهت رویارویی با تحولات مذکور بویژه در امر آموزش زبان به غیر فارسی زبانان با چالش های تازهای مواجه شود. بر این اساس یکی از ضرورت های آموزش زبان فارسی به غیر فارسی زبانان در عصر حاضر بویژه دو دهۀ اخیر، پرورش مهارت های میان رشته ای در زمینۀ آموزش به زبان آموزان و مدرسان است. در این مقاله به شیوۀ توصیفی – تحلیلی و بر مبنای مطالعات کتابخانه ای با مروری بر جایگاه مطالعات میان رشته ای در سطح آموزش دانشگاهی بر ضرورت پرورش تفکر میان رشته ای در زبان آموزان به عنوان پیش نیاز درک و دریافت زبان و ادبیات فارسی با گسترۀ مفاهیم غنی آن تأکید شده است. در ادامه با شرح و تبیین یادگیری با رویکرد «مسأله محور» این رویکرد نوین آموزشی که  در بسیاری از علوم مورد توجه قرار گرفته است و جای خالی آن در مباحث آموزش زبان فارسی به غیر فارسی زبانان کاملاً مشهود است در ابعاد گوناگون مورد توجه قرار گرفته است.

گاه زبان در کاربرد خود از کلمات و جملات به گونه ای استفاده می کند که از جهان واقعی اطراف گریز می زند. این امر تابع فرایندی است که «فراواقعیت زبانی» نامیده می شود. در زبان فارسی جملات، واژگان و کلماتی وجود دارد که در قالب اسم، فعل و قید، مدلول و ما به ازاء خارجی آن تنها در بافت فرهنگی زبان اول معنا می یابد. آموزش این امر برای غیر فارسی زبانان با دشواری هایی همراه است و این دشواری در تدریس واژگان و یا عباراتی که به کمک فرایند بزرگ نمایی (اغراق) یا کوچک نمایی (تخفیف) صورت می گیرد، محسوس تر می شود؛ زیرا امکان آموزش آن بدون توجه به زیرساخت های فرهنگی زبانی مبدأ برای زبان آموز وجود ندارد. این مقاله به شیوه توصیفی- تحلیلی و به استناد داده های کتابخانه ای و بر مبنای پژوهش های نوین زبان شناختی به طرح مبانی نظری و راه کارهای آموزشی جهت آموزش این نوع جملات در برنامه های فارسی آموزی به غیرفارسی زبانان می پردازد. نتایج، مشخص می سازد که زبان آموز در همه سطوح می تواند با کمک فیلم، با بافت فرهنگی زبان مبدأ به راحتی ارتباط برقرار نماید و با انتخاب فیلم مناسب به راحتی با بافت گفتاری- محاوره ای واژگان فراواقعی ارتباط برقرار کند و از نظر موقعیتی به کاربرد مناسب این واژه ها در شرایط مختلف و یا جنسیت و سنین متفاوت به خوبی پی ببرد

در یک نظام آموزشی موفق، محتوای آموزشی همگون و متناسب با اهداف، نقشی کلیدی ایفا می کند و تهیه متن آموزشی در نگاه کلان، نیازمند توجه به راهبردهای آموزشی و در نگاه خُرد، نیازمند توجه به فنون طراحی آموزشی و نیز تمرکز بر اصول کاربردی تهیه متون آموزشی است. در این پژوهش، کتاب های سطح میانی مرکز آموزش زبان و معارف اسلامی جامعه المصطفی از دیدگاه طراحی آموزشی بررسی و تحلیل شده است. پرسش اساسی پژوهش این است که در تهیه این کتاب ها چه اندازه اصول طراحی آموزشی رعایت شده است. برای این منظور ابتدا شاخص های کیفی طراحی آموزشی و نیز اصول آموزش زبان دوم را در قالب چند جدول کمّی بازسازی نموده ایم؛ سپس با بررسی داده های آماری، کتاب های مرکز آموزش زبان را بررسی و تحلیل کرده ایم. پژوهش به شیوه کتابخانه ای و توصیفی تحلیلی انجام گرفته و به این نتیجه رسیده است که دو کتاب سطح میانی مرکز آموزش زبان، به شکلی مطلوب موفق به رعایت اصول طراحی آموزشی شده اند.